แต่ผู้ที่มาเปิดเรือนให้เขาเป็นตู้ลู่จื้อ พอเขาเห็นใบหน้าของหลี่เฉียงชัดๆ ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน ไม่คิดว่าเพียงแค่โกนหนวดเคราออก เขาจะรูปงามเช่นนี้
“เจ้ามองอันใด” หลี่เฉียงมองลู่จื้ออย่างหวาดระแวง
“เหอะ มาที่เรือนข้าทำไม” เขาถลึงตามองหลี่เฉียงที่คิดบ้าๆ กับเขา
“หนิงหนิงให้ข้านำผ้าเช็ดหน้าที่นางปักมาให้ท่านป้าตู้”
“ท่านย่าของข้ามิอยู่ เจ้านำมาให้ข้า ไว้ข้าจะให้ท่านย่าเอง” ลู่จื้อเอื้อมมือออกมารับของ แต่หลี่เฉียงกับเบี่ยงตัวหลบ
“มิได้ ข้าให้เจ้าไปแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าจะนำไปมอบให้ท่านป้าตู้” เขากลัวว่าลู่จื้อจะนำผ้าเช็ดหน้าไปใช้เอง
โถ่ หลี่เฉียง เจ้าไม่ได้ดูเลยว่าผ้าเช็ดหน้าในมือของเจ้าเป็นสีชมพู ข้าจะนำไปใช้ได้อย่างไร สายตาของลู่จื้อบอกหลี่เฉียงเช่นนี้
“เหอะ แล้วแต่เจ้า เช่นนั้นก็กลับมาใหม่ในภายหลังเถิด” หลี่เฉียงทำท่าครุ่นคิด หากเขานำผ้าเช็ดหน้ากลับไปที่เรือน หว่านหนิงนางจะต้องเป็นผู
