“หยุดดิ้นได้แล้วนอนเถิด พรุ่งนี้เจ้าจะขึ้นเขากับฮวาเตี๋ยมิใช่หรือ ต้องรีบนอนถึงจะถูก” ขาของหลี่เฉียงกดทับขาของหว่านหนิงไม่ให้นางดิ้น
“ท่านก็ปล่อยข้าสิ ข้าอึดอัด”
“หนิงหนิง ข้าหนาว ขอกอดเจ้าหน่อยจะเป็นอันใด” หลี่เฉียงเอ่ยเสียงเบาอย่างน่าเห็นใจออกมา
“หลี่ เฉียง เจ้าคนหน้าหนา อากาศร้อนเยี่ยงนี้ท่านพูดออกมาได้อย่างไรว่าท่านหนาว”
“รึข้าจะเป็นไข้ ถึงได้หนาว หนิงหนิงเจ้าดูให้ข้าหน่อย”
หว่านหนิงหยุดนิ่งทันที นางพลิกตัวหันมาทางหลี่เฉียงเพื่อดูว่าเขาเป็นไข้จริงหรือไม่ ยามที่มือน้อยๆ ของนางแตะลงที่หน้าผากของเขา ยิ่งนางดันตัวขึ้นมาใกล้ใบหน้าของเขา หลี่เฉียงภายในอกสั่นสะท้านขึ้นมาทันที
“หนิงหนิง” เขาเอ่ยเรียกนางด้วยเสียงที่แหบพร่า ก่อนจะรั้งต้นคอของนางไว้ให้โน้มต่ำลงมาใกล้
ริมฝีปากหนาประกบครอบครองริมฝีปากบางของหว่านหนิงโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว วงแขนของหลี่เฉียงโอบรอบเอวของนางไว้แน่น เพื่อไม่ให้นาง
