ใบหน้าจิ้มลิ้มชักสีหน้าไม่พอใจใส่ เมื่อถูกคนตัวโตฉุดลากไปตามอำเภอใจ เธอพยายามสะบัดมือทิ้งแล้วขืนร่างไว้ แต่ก็สู้แรงชายฉกรรจ์ร่างหนาตรงหน้าไม่ไหวอยู่ดี
“เฮียจะลากเจินไปไหนเนี่ย”
ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย เขาแค่จูงมือเธอขึ้นบันไดไปชั้นสอง ที่ไม่มีผู้คนและเสียงดนตรีรบกวน ราวกับหลุดมาอีกโลกหนึ่งที่เป็นโถงทางเดินและห้องพักวีไอพี
“เจินเจ็บนะ เฮียจับมือเจินแรงอ่ะ” เธอร้องบอกแล้วเบ้หน้าใส่ ส่งผลให้อีกฝ่ายหยุดเดินแล้วรีบเข้ามาดูทันที
“เจ็บเหรอ”
“อื้อ”
“ขอโทษ.. ไหนขอเฮียดูหน่อย”
ใบหน้าคมคายมุ่นคิ้วด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บตัว แค่กะแรงไม่ถูกจนเผลอทำข้อมือบางเป็นรอย
เฮียเสือลูบอย่างเบามือแล้วเป่าเบา ๆ ด้วยสายตาหม่นลง
“ไม่เจ็บแล้วค่ะ เฮียปล่อยมือเจินได้แล้ว” เธอบิดข้อมือออกก่อนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ไม่อยากเห็นหน้ากันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“รู้แล้วจะถามทำไมคะ”
คนที่เพิ่งโกหก
