เฮียเสือขาอย่าดุเจิน

ไร่สุรารักษ์ ทันทีที่รถแดงขับไกลออกไป หญิงสาวร่างบอบบางที่หอบหิ้วกระเป๋ามาหลายใบ ก็ยืนจังก้าอยู่หน้าป้ายที่สลักชื่อไร่ชัดเจน “ถึงสักทีไร่สุรารักษ์” เสียงหวานพูดขึ้นกับตัวเอง สายตาเป็นประกายกับบรรยากาศบ้านไร่ที่แสนคิดถึง จากไปตั้งสี่ปีคิดถึงจะแย่แล้ว.. หมายถึงคิดถึงเจ้าของไร่องุ่นจะแย่แล้ว ฉับพลันใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาก็ยิ้มกว้าง ชูสองมือขึ้นสูงแล้วเปล่งเสียงดัง เนื่องจากรอบข้างไม่มีผู้คน แต่รายล้อมด้วยดินแดงกับภูเขาและป่าไม้ “หนูเจินกลับมาแล้วค่ะเฮียเสือขา” ว่าแล้วก็รีบลากกระเป๋าเดินเข้าไปในไร่ หอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังเหมือนพวกบ้าหอบฟางไม่มีผิด ชีวิตความใฝ่ฝันที่อยากเป็นอินฟลูเอนเซอร์ชื่อดัง จะเฉิดฉายโลดแล่นอยู่ในวงการนี้ มันก็ต้องมีพร็อบแต่งตัวแบบปังปุริเย่ไว้อยู่แล้ว ซ้อมเตรียมเป็นแม่ค้าปักตะกร้าให้ฉ่ำ.. หนูเจินมาเยือนบ้านเกิดทั้งทีต้องมีสะเทือนกันบ้าง ร่างบางฉุดกระชากกระเป๋าไปตามยถากรรม แดดตอนกลางวันลงหัวให้ร้อนฉ่าเหมือนนรกกำลังกินกบาล พอเข้าที่ร่มก็แทบหน้ามืดเลยทันที “เฮ้ย หนูเจินนี่หว่า” “เฮียสิงห์” เสียงทุ้มต่ำดังแว่วมา ส่งผลให้หญิงสาวที่แบกสัมภาระมาถึงหน้าบ้านอย่างทุลักทุเล รีบทิ้งกระเป๋ากองลงบนพื้น ก่อนจะวิ่งเข้าไปกระโดดกอดผู้ที่นับถือเป็นพี่ชายทันที “โหย โคตรคิดถึงเฮียสิงห์เลยค่ะ” เจินยิ้มกว้างดีใจ ดวงตาหยีลงเป็นรูปสระอิน่าเอ็นดู เฮียสิงห์หลุดขำพรืด วงแขนแกร่งกอดคนที่เอ็นดูเหมือนน้องสาว ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเธอก็ยังเป็นตัวแสบเหมือนเดิม “โอ้ย หนูเจินหลังเฮีย” “อะไรแค่นี้หลังเดาะแล้ว” “เฮียแก่แล้วนะเว้ย จะกระโดดกอดแบบนี้ไม่ได้แล้ว” คนตัวเล็กผละออกจากอ้อมกอด แล้วหลุดยิ้มให้อีกฝ่ายที่ใช้มือเท้าเอวแก้ปวด ถึงเฮียสิงห์จะอายุอานามถึงสามสิบห้าปี แต่ร่างกายและหน้าตายังดูอ่อนกว่าวัยเยอะ หน้าตาค่อนไปทางดุเล็กน้อย เพราะคิ้วเข้มรับกับกรอบหน้าคมคาย ร่างกายสูงใหญ่ราวร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร คนส่วนใหญ่รู้จักในนามพ่อเลี้ยงสิงห์พี่ชายเฮียเสือ.. “โตเป็นสาวใหญ่เลยนะเรา เมื่อก่อนเฮียเห็นยังวิ่งเล่นกับซูโม่อยู่เลย” เฮียสิงห์ว่าแล้วยีหัวเธออย่างมันเขี้ยว “โตขึ้นแล้วสวยมั้ยคะ” “น้องเฮียก็ต้องสวยสิวะ” คนถูกชมน้อมรับด้วยความยินดี ใบหน้าอิ่มความสุขล้นปรี่ไม่ปฏิเสธคำชมแต่อย่างใด เจินหัวเราะจนไหล่ยกชอบใจ คงมีแค่เฮียสิงห์ที่หน้าดุแต่จิตใจดี ผิดถนัดกับผู้เป็นน้องชายที่นอกจากจะหน้าดุแล้ว นิสัยก็หยาบกระด้างเหมือนกระดาษทรายอีก หาความอ่อนโยนไม่เจอเลย.. แต่ในความหยาบกร้านซุกซ่อนความอบอุ่นไว้ “ถ้าไม่ติดว่าช่วงนี้เจินยังกินมาม่าประทังชีวิต จะโอนให้เฮียค่าชมน้องคนนี้สักหน่อย” “เฮียชมจากใจไม่ได้จะเอากะตัง” นักศึกษาจบใหม่ที่ทดลองทำงานได้แค่หกเดือน ตัดสินใจลาออกแล้วร่ำร้องจะกลับมาหางานที่บ้านเกิดของตัวเอง ไม่ต่างอะไรจากการมาตายเอาดาบหน้า เริ่มต้นจากจุดที่เรียกได้ว่าศูนย์เลยทีเดียว “ว่าแต่ทำไมถึงกลับมาที่นี่ เมืองกรุงมันไม่ศิวิไลแล้วไง” “เฮียอย่าใช้คำที่มันโบราณหน่อยเลย” “เจอไอ้เสือไม่หนักกว่าเฮียเหรอ” “รายนั้นนึกว่าหลุดมาจากกรุงศรีอยุธยา” ทั้งสองกลั้วหัวเราะออกมาเสียงดัง แอบนินทาถึงบุคคลที่สามอย่างขบขัน เพราะมันดันเป็นเรื่องจริงอย่างที่พูด เฮียเสือเป็นพวกหัวแข็งจะตาย ไม่ชอบเรื่องเทคโนโลยี ใช้ชีวิตกับสวนกับไร่ ขี่ม้าเลี้ยงปลาแล้วก็ทำงานท่าเดียว “สรุปยังไง นึกว่าจะทำงานที่กรุงเทพซะอีก” “กรุงเทพใจร้ายกับน้องเกินเฮียสิงห์” “จริงเหรอ เออ ถ้าไม่ดีก็กลับมาที่นี่ถูกแล้ว” “เจินเลยคิดว่าจะกลับมาหางานที่นี่” “แล้วคุณป้าล่ะ ยังอยู่กับสามีใหม่ที่กรุงเทพใช่มั้ย” เจินพยักหน้ารับคำด้วยรอยยิ้มสดใส เธอเป็นคนพูดมากเป็นต่อยหอย ติดขี้สงสัยชอบถามไถ่ไม่หยุดหย่อน สำหรับเฮียสิงห์มันคือความสดใส แต่สำหรับเฮียเสือมันคือความน่ารำคาญ ชอบเหน็บแนมว่าเธอส่งเสียงเหมือนอีแร้งอีกา ผู้ชายอะไรปากจัดชะมัดเลย “อันนี้มาหางานหรือว่าจะย้ายมาอยู่บ้านไอ้เสือมัน” เฮียสิงห์อดแซวไม่ได้ พอได้เห็นกระเป๋าที่เธอขนมาสามใบเต็ม “ถ้าตำแหน่งภรรยาว่าง เจินจะลงสมัครแน่นอน” “ไอ้เสือมันห่ามขนาดนั้น ชอบมันลงได้ยังไงนะหนูเจิน” คนอายุน้อยกว่ายิ้มแฉ่ง ซึ่งเฮียสิงห์ก็รู้ดี ว่าเจ้าตัวแสบนี่แอบชอบน้องชายเขามานานแล้ว ติดตรงที่ว่าเฮียเสือไม่ชอบเด็ก ไม่เคยชายตาแลหรือคิดเกินเลยกับเจินแม้แต่น้อย มองเธอเป็นเด็กผู้หญิงให้ได้ก่อนเถอะ “แต่อย่าบอกนะว่าเฮียเสือมีเมียแล้ว” เจินหุบยิ้มฉับทันที “ให้มันเลิกเหวี่ยงใส่หญิงก่อนเนอะ” เฮียสิงห์ทำหน้าระอา ตั้งแต่ร้างรักน้องชายตัวดีก็ออกอาการหนัก ไม่สนใจหญิงสาวแม้จะสะสวยแค่ไหนเข้าหาก็ไม่เอา มัวแต่มัวเมาเมไรยจนตับไตน่าจะทำงานหนักพอสมควร แต่ก็เข้าใจได้ว่าคงเข็ดกับความรักมาก “โวยวายอะไรสามบ้านแปดบ้าน” “เฮียเสือ” “เจินเหรอ” เสียงเข้มเป็นเอกลักษณ์ดังมาก่อนตัว ก่อนเจ้าของบ้านที่เจินหอบข้าวของมาอาศัยด้วย จะเดินออกมายืนปะทะด้วยสีหน้างุ่นง่านแลดูหงุดหงิด สีหน้านี้นี่ซิกเนอร์เจอร์เลย อารมณ์บูดเหมือนกินรังแตนมา เฮียเสือสูงราวร้อยเก้าสิบเซนติเมตร อายุประมาณสามสิบสามปี ใบหน้าหล่อคมดูโดดเด่นตกสาวมานับไม่ถ้วน รวมถึงเจินคนนี้ก็ด้วยแต่ฝีปากร้ายกาจอย่าบอกใคร แต่เพราะหล่อโดนใจหรอกเจินจะให้อภัยได้ “คิดถึงเฮียเสือจังเลยค่า กอดโหน่ยจิ” “ไอ้เด็กเจิน” “เฮียเสือ” ร่างบางที่ทำท่าจะโผเข้าไปกอด ถูกมือหนายันศีรษะเอาไว้ให้ออกห่าง ยิ่งช่วงแขนที่ยาวกว่าเลยกลายเป็นว่าเจินไขว่คว้าอากาศมากอดไว้แทน โลกไม่ยุติธรรม ให้เธอสูงปีละครึ่งเซนได้ยังไง “อยู่เมืองกรุงไม่รุ่งเลยกลับบ้านนาเหรอ” “จ้า ไปไม่รอดเลยกลับมาซบอกเฮีย” สาวเจ้ายอมรับอย่างไม่กระดากปาก ฉีกยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเรียงสวย ก่อนจะปัดมือเฮียเสือที่ดันหน้าผากออก “เมื่อก่อนเด็กเปรตไหนวะปากดี บอกว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก” ร่างสูงปรายตามองเชิงเย้ยหยันกัน เจินที่รู้ดีว่าถูกเหน็บแนมยิ้มทั้งกัดฟัน พร้อมพนมมือขึ้นไหว้เชิงยียวนกวนประสาทกลับเช่นกัน “กราบแนบอกขอโทษเฮียเสือที่ปากไม่ดี ตอนนี้เจินซมซานกลับมาซบอกเฮีย พร้อมทิ้งตัวเป็นภาระสักสามเดือนได้มั้ย” “ใครจะเอาภาระเข้าทำงานวะ” “สมัครเป็นเมียก็ได้” “แก่แดดว่ะ” “จะวะจะเว้ยกับน้องนุ่งเหรอเฮียเสือ” เพราะเมื่อก่อนสนิทกันมาก เฮียเสือเลยไม่คิดจะมองเด็กสาวที่ห้าวหาญเหมือนผู้หญิง วีรกรรมเจ็บแสบของเจินเหมาะกับการเป็นน้องชายเขามากกว่า แต่เล่นโตมาสวยสะพรั่งจนเกือบจำไม่ได้.. “เฮียรู้ใช่มั้ยว่าเจินเคยพูดอะไรไว้อีก” “แล้ว” “ตอนนี้เจินกลับมาล่าเฮียแบบเต็มตัวแล้วนะคะ”