คนขาเจ็บบนหลังเฮียเสือสงบนิ่งไปหนึ่งอัดใจ ก่อนจะเริ่มระบายความอัดอั้นเพื่อทำลายกำแพงความเงียบนี้ลง
“พี่ปกรณ์ประสบความสำเร็จตามรอยคุณพ่อทุกอย่าง”
“ลูกติดสามีใหม่แม่เธอใช่มั้ย”
“อื้อ พี่เขาอายุแค่ยี่สิบห้าเองนะคะ แก่กว่าเจินสามปี แต่ได้ขึ้นเป็นรองประธานของรชาธรกรุ๊ปแล้ว”
สิ้นประโยคนั้นคิ้วเข้มก็พลันขมวดแม่น รู้ดีว่าเจินกำลังจะสื่อไปในทางไหน คำพูดของเธอมันฉายชัดว่ากำลังด้อยค่าในตัวเอง แล้วเอาไปเปรียบเทียบกับคนที่ประสบความสำเร็จแล้ว
บางทีสังคมของการเติบโตก็โหดร้ายเกินไป..
คนรอบข้างที่อายุเท่ากันหรือน้อยกว่า ต่างก็พากันประสบความสำเร็จกันไปหมดแล้ว จนบางครั้งมันกลายเป็นสิ่งที่บั่นทอนเจินโดยไม่รู้ตัว
ทั้งที่เธอเองก็พยายามไม่น้อยกว่าใครเลย
“อายุขัยคนไม่ใช่ขนมปัง ไม่ได้ตายตอนยี่สิบห้าหรอก”
“แต่เจินกลายเป็นเด็กไม่เอาไหนในสายตาพ่อกับแม่ไง”
เฮียเสือส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย เพราะเท่าที่ดูจากก
