ความเงียบก่อตัวขึ้นท่ามกลางพายุฝนโหมกระหน่ำ ร่างบางยืนตัวสั่นหงึกหงักด้วยความหนาวเหน็บ แต่เธอยืนหันหลังให้คนแก่กว่าเลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีสีหน้ายังไง
คำก็แก่แดด สองคำก็แก่แดด
แค่นี้ยังแค่น้ำจิ้มด้วยซ้ำ เจินเอาจริงขึ้นมาเฮียเสือจะจุก
แต่งอนใส่เขาได้ไม่นาน คนน้องก็หมุนปลายเท้ากลับไปหาคนเป็นพี่ พลันชะงักงันไปเล็กน้อยที่เห็นว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว
“ทีหลังอย่าพูดจาเพ้อเจ้ออีก ไม่ชอบ”
“เฮียเสือใจร้าย เจินไม่ได้เพ้อเจ้อสักหน่อย”
เถียงจบประโยคมะเงกจากเฮียเสือก็เคาะเข้าที่หน้าผากทันที คนตัวเล็กถึงกับมุ่ยหน้ายกมือขึ้นถูจนมันขึ้นสีแดง
พลันเรียวคิ้วสวยที่ขมวดมุ่นก็เริ่มคลายออก เธอสบสายตาจ้องมองนัยน์ตาสีเข้มของเฮียเสือ หวังว่าจะเห็นส่วนลึกในจิตใจที่สะท้อนความอ่อนแอให้เห็นบ้าง
แต่กลับมีเพียงความว่างเปล่าและเฉยชา..
“เฮียไม่ได้โกรธเรื่องพี่ยาหยีกับเจินแล้วใช่มั้ย” เธอถามออกไปอย่างระมัดระวัง หัวใจก
