รถยนต์โดยสารขับเข้ามาส่งในหมู่บ้านจัดสรรราคาเหยียบแปดหลัก ร่างบางลากกระเป๋าลงมาจากกระโปรงหลังรถ พลางสอดส่ายสายตาเข้าไปภายในบ้านสองชั้นตรงหน้า
ไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสามเดือนแล้ว
ทุกคนจะลืมเจินจีรญาคนนี้หรือยัง
เสียงบทสนทนาดังแว่วมาเป็นระยะ พอเสียงดังใกล้เข้ามาเจินก็ยืนตัวลีบอยู่หน้าบ้าน ใบหน้าไร้สีซับเลือดกับหัวใจที่เต้นล่ำไม่เป็นส่ำอยู่ในอก
ฉับพลันร่างกายก็ชาดิกเมื่อสามีใหม่ของแม่ ที่เจินนับถือเขาเหมือนพ่ออีกคนเดินมาเปิดประตูให้ ชายอายุหกสิบแต่ยังดูภูมิฐานมีสีหน้านิ่งเฉยตามฉบับนักธุรกิจงานยุ่ง
เมื่อสามเดือนก่อนทะเลาะกันหนัก
เจอหน้ากันทีก็เลยตึงใส่กันสักหน่อย
“สวัสดีค่ะ” เจินยกมือขึ้นพนมไหว้แล้วหัวเราะแห้งในลำคอ
พ่อไม่แท้แต่รักและเอ็นดูส่งเสียเจินจนเรียนจบ ให้เงินใช้รวมถึงซื้อคอนโดใจกลางเมืองให้ แค่ติดเป็นคนดุแล้วก็ชอบบงการทิศทางชีวิตเธอนิดหน่อย
บางครั้งเลยทำให้ทั้งคู่ไม่ค่อยเข้าใ
