คำว่ารักที่รอคอยตอนนี้ได้ยินแล้ว..
ทว่าแทนที่เจินจะดีใจเป็นลิงโลด นัยน์ตาคู่สวยกลับหม่นลงเสียอย่างนั้น ถึงเฮียเสือจะมองมาอย่างเว้าวอน แต่ตะกอนความรู้สึกหน่วงในใจก็ยังอยู่
เคยได้ยินว่าคนเมามักไม่พูดโกหก แต่จะเชื่อคำพูดของคนที่อยู่ในอาการมึนเมาได้แค่ไหนกัน
“แล้วพี่ยาหยีล่ะคะ เฮียจะเอาเขาไปไว้ตรงไหน” เธอเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ภายใต้หน้ากากเฉยชาซ่อนความอ่อนไหวอยู่เต็มอก
“ความทรงจำ”
“ถามจริง”
“ก็เป็นได้แค่ความทรงจำในอดีตเท่านั้นแหละ”
ในแววตาคู่คมฉายชัดว่าไร้เยื่อขาดใย ไม่มีประกายใดข้างในนั้นอนึ่งคนตายด้านก็ไม่ปราน คนอย่างพ่อเลี้ยงเสือที่มีสาวสวยมาห้อมล้อมหน้าหลังไม่เคยเป็นแบบนี้
ต่อให้สวยแค่ไหนก็ไม่เคยชายตาแลสักครั้ง
แต่ครั้งนี้กลับวิ่งตามตูดคนเด็กกว่าอย่างไม่ย่อท้อ
“สิ่งที่ยาหยีทำเป็นเธอจะลืมได้เหรอเจิน”
น้ำเสียงและสายตาประกอบคำพูด บ่งบอกว่าคนที่เคยรักหมดใจ ไม่เหลือแม้แต่เศ
