34
คนกินไม่เลือก
ช่วงเวลาของพ่อแม่ลูกจบลงเพียงแค่ที่ห้องพักผู้ป่วย แก้วมุกดาปฏิเสธไม่ไปกินข้าวหรือไปดูบ้านที่เขาสร้างไว้รอเธอ ทั้งยังเอาแต่ไล่ให้กลับไปพักผ่อนท่าเดียว พันแสงไม่อยากเซ้าซี้จนดูน่ารำคาญ อีกอย่างก็รู้ดีว่าฝืนสังขารไม่ไหวแล้ว ดังนั้นกลับมาพักเอาแรงที่บ้าน
คนป่วยหน้าซีดไร้เลือดฝาด แต่แววตากลับเป็นประกายและมีรอยยิ้มเปื้อนแก้มอยู่ตลอดเวลา อคิราห์ที่นั่งจิบชาคุยกับรำไพพรรณอยู่ในสวนเห็นอาการของพันแสงก็อดแปลกใจไม่ได้
“ไงพี่ซัน ง้อสำเร็จแล้วเหรอ ยิ้มหน้าบานมาแต่ไกลเชียว”
“ยิ้มกว้างจนปากแทบฉีกถึงหู แต่ทำไมหน้าตาซีดเซียวแบบนั้นล่ะลูก”
“มีไข้น่ะครับ แต่หาหมอฉีดยาแล้วเรียบร้อย” พันแสงเลื่อนเก้าสีขาวฉลุลายนั่งรวมกลุ่มกับพวกเขา
“ซันป่วยเหรอ” หลังมือของมารดาวางทาบบนหน้าผากลูกคนโต เพียงไม่กี่วินาทีก็ชักกลับด้วยสีหน้าตกใจ “ตัวร้อนจี๋เลยซัน อะไรกันเนี่ยร้อยวันพันปีไม่เห็นป่วย ไปโดนอะไร
