“อาจจะอะไร คุณเวชอาจจะอะไร ฮันวอล”
“ฮันวอลไม่เห็น แต่ฮันวอลคิดว่าเขาน่าจะให้คนมาทำร้ายพี่”
“เลอะเทอะไปกันใหญ่ นี่ใจคอเธอจะโยงทุกเรื่องให้มันมาอยู่ในเคราะห์ของเธอให้ได้ใช่ไหม”
“ฮันวอลไม่ได้โยง แต่ฮันวอลเห็นตามไหน ฮันวอลก็พูดได้แค่นั้น”
“รวมทั้งเห็นเธอจูบกับฉัน เห็นฉันขยี้”
“พี่ตะวัน! อย่านะ!”
“ใช่ไหม เห็นฉันจูบ เห็นฉันขยี้หัวนม แล้วเห็นฉันดูด เลีย ด้วยไหม”
ดวงตากลมโตกับริมฝีปากอ้าค้างมันบ่งบอกว่าหล่อนเห็น ภาพตะวันไล้ลิ้นรอบปาก เพราะเขาอยากทำแบบนั้นจริงๆ
“อื้อ... พี่ตะวัน! ไม่ได้นะ! หยุด! อื้อ...”
ฝ่ามือขยำเต้าน้อยๆ สลับกับปลายนิ้วเขี่ยขยี้ยอดจิ๋ว และเสียงร้องห้ามก็เหมือนกวักมือเรียก
“ไม่นะ... อื้อ... อย่าทำนะ”
“จะทำ”
“ถ้าพี่ทำ พี่ไม่เป็นลูกผู้ชาย”
“ใครว่าล่ะ นี่ล่ะวิถีลูกผู้ชายเลยละ”
“ฮะ...”
ภาพตะวันกระชับฝ่ามือที่ปลายคางก่อนจะรั้งให้ใบหน้าจิ้มลิ้มแหงนขึ้นรับสัมผัสเร่าร้อนจา
