ตอนที่ 2 เข้าร่าง ‘นางร้าย’
1195 คำ
“ลูกของฉันต้องเกิดจากผู้หญิงที่ฉันรักเท่านั้น นั่นก็คือวาววา!”
เฮือก!!!
เมื่อกี้มันอะไร แสงสีขาวโพลนที่สว่างวาบมาในดวงตาของเธอ และร่างกายที่ล่องลอยเสมือนอยู่บนอากาศ สองมือยกขึ้นจับลำคอของตัวเอง ความทรมานเพราะแคปหมูติดคอเมื่อกี้ ความรู้สึกนั้นยังไม่จางหายไป
“ฟังนะ หน้าที่ของเธอต่อจากนี้คือเล่นละครตบตาพ่อของฉันและทุกคนในบ้าน หลอกว่าเรากำลังจะมีลูกกันในเร็ว ๆ นี้ หน้าที่ของเธอมีแค่นั้นดาริน”
“...”
“ตอนนี้เธอก็เป็นแค่ตัวหลอก วันไหนที่วาววารับรักฉัน ผู้หญิงที่จะเป็นแม่ของลูกฉันมีแค่คนเดียวคือวาววา”
“...?”
“ส่วนเธอ ฉันจะยกหนี้ให้ทั้งหมด และจากนั้นเธอก็ออกไปจากชีวิตของฉัน”
เธอขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินเสียงทุ้มน่าเกรงขามอยู่ตรงหน้า ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนพื้นเพราะถูกผลักก่อนหน้านี้เงยหน้ามองเขา
...ก็พบกับผู้ชายตัวสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเจ้าได้ปั้นขึ้นมาอย่างละเมียดละมัยไร้ที่ติ เส้นผมสีดำสนิทถูกเซ็ทขึ้นปล่อยปอยโค้งข้างหน้าลงมาเล็กน้อย คิ้วเข้มเรียงเส้นสวยงาม นัยน์ตาเรียวรี จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากหยักได้รูป
ทุกอย่างช่างลงตัวจนเธออ้าปากค้าง
“เป็นบ้าอะไร?”
ด...เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เขากำลังด่าเธอว่าเป็นบ้าอะไรงั้นเหรอ
หญิงสาวที่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้นหันมองรอบข้างก็พบเข้ากับสถานที่ที่เธอไม่คุ้นเคย ภายในห้องกว้างตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงทั้งสิ้น คนตัวเล็กพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ท่าทางและสีหน้าแปลก ๆ ของเธอทำให้ชายหนุ่มที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าหรี่สายตาจับผิด
“ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ เข้าใจหรือเปล่า?”
“คะ?”
ที่เขาพูดเมื่อกี้งั้นเหรอ...
ประโยคยาวเหยียดที่อีกฝ่ายพูดออกมา เธอจำได้แม่น และก็จำได้อีกด้วยว่าประโยคเหล่านั้นช่างคุ้นเคย ราวกับคำพูดที่ผู้ชายตรงหน้าเธอพูดออกมา...คือบทหนึ่งในนิยายที่เธอแต่ง
ฉากนั้น พระเอกพานางร้ายขึ้นมาบนห้องในบ้านของเขาหลังจากหลอกบิดาว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน เสนอข้อตกลงในการอยู่ร่วมกัน ดวงตาคู่สวยหลุบมองพื้นและกลอกไปมา ก่อนเธอจะวิ่งไปที่กระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ภาพในกระจกสะท้อนภาพของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวย เธอเบิกตากว้างแทบถลนออกมา
น...นั่นไม่ใช่เธอ
หญิงสาวยืนนิ่งและยังคงช็อคกับเหตุการณ์ที่พบเจอ ก่อนเธอจะหันกลับไปมองผู้ชายด้านหลัง อีกฝ่ายมองเธออยู่เช่นกัน
“จะมาไม้ไหนดาริน?”
เขาเอ่ยออกมาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ หญิงสาวได้ยินชื่อนั้นก็ย่นคิ้ว ในหัวสมองก็ประมวลทุกอย่างและเริ่มจะมีสติกลับเข้าตัว เธอกินแคปหมูในห้องของตัวเอง จากนั้นก็รู้สึกว่าสิ่งที่กินเข้าไปนั้นติดคอจนหายใจไม่ออก
สุดท้ายแล้วเธอก็...ตาย
และตอนนี้ เธอเข้ามาอยู่ในร่างของ ‘ดาริน’ นางร้ายในนิยายที่เธอแต่งงั้นเหรอ!
นี่มันอะไรกัน
สองมือยกจับใบหน้าของตัวเองไปด้วย เส้นผม ผิวหน้า และผิวกายที่สวยใสไร้ที่ติ ก้มมองร่างกายของตัวเองที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสสั้นเกาะอกสุดเซ็กซี่ ทุกอย่างช่างแตกต่างจากปันปัน...หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง ราวกับขาทั้งสองข้างจะทรุดลงตรงนี้
เธอตายแล้ว และวิญญาณก็ย้ายเข้ามาอยู่ในร่างของนางร้ายในนิยายที่ตัวเองแต่ง หญิงสาวกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ หน้าถอดสีเหมือนเห็นผี ดวงตากลมสั่นระริกจ้องมองผู้ชายตัวใหญ่ ก่อนเขาจะตรงปรี่เข้ามาหาเธอด้วยสายตากราดเกรี้ยว
ข้อมือเล็กของดารินถูกกระชากอย่างรุนแรงตามอารมณ์ของมาเฟียหนุ่ม เขากดสายตาแข็งกร้าวมองเธอ
เพราะท่าทางแปลก ๆ ของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาไม่ไว้ใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้บอกว่ารักเขา...ต้องการเป็นนางบำเรอให้เขา เสนอตัวเป็นแม่อุ้มบุญให้กับลูกของเขา และเมื่ออีกฝ่ายถูกผลักไปกองอยู่บนพื้น เธอก็แสดงอาการประหลาดภายในเสี้ยววินาที
ราวกับเป็นคนละคน
ตรีศูลไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้ เขาต้องการรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ และเธอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดจริง ๆ หรือเปล่า มือหนาบีบข้อมือเล็กราวกับจะให้หักคามือ เขาเอ่ยเสียงรอดไรฟัน
“ฉันถามว่าเป็นอะไร”
“ค...คุณ”
“...?”
“คุณคือ—คุณตรีศูลเหรอคะ”
น้ำเสียงสั่นเครือถามออกมา ส่งผลให้ตรีศูลขมวดคิ้วแน่นแทบเป็นโบว์อีกครั้ง
“ขืนยังทำตัวแปลก ๆ ฉันจะฆ่าเธอให้ตายตอนนี้ดาริน”
“...!!”
หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออีกครั้ง ทุก ๆ อย่างที่มันเกิดขึ้นทำให้เธอต้องรีบยอมรับว่าตอนนี้ตัวเองได้เข้ามาอยู่ในนิยายของตัวเองแล้วจริง ๆ คนตรงหน้าคือตรีศูล พระเอกของเรื่อง และเขามีชีวิตจริง ๆ ทุกอย่างเกิดขึ้น ไม่ใช่ความฝัน
ดวงตาเบิกกว้างยังคงกลอกไปมา ฉับพลัน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตรีศูลหันไปมองที่ประตูก็สะบัดข้อมือเล็กออก เขาถอนหายใจเพราะคิดว่าน่าจะเป็นบิดาของตัวเอง อีกฝ่ายมาเคาะประตูห้องแบบนี้เพราะรู้แล้วว่าเขาจะแยกห้องนอนกับเธอ ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะปั้นหน้าให้ราบเรียบและเดินไปเปิดประตูห้อง ก็พบกับชายชราที่บอกว่าตัวเองจะไปพักผ่อน ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายนั่งอยู่บนวิลแชร์ตรงหน้าของเขา
“คุณพ่อครับ”
“แกพาหนูดารินมาทำอะไรในห้องนี้”
“นี่ห้องของเธอครับ”
“ไหนบอกจะปั้มหลานให้พ่อไง แล้วทำไมถึงแยกห้องนอน?”
คิ้วของเจ้าสัวองอาจเลิกขึ้นเพื่อตั้งคำถาม ส่งผลให้ตรีศูลกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ในขณะเดียวกันร่างบางของดารินก็เดินมาหยุดด้านหลังของตรีศูล เจ้าสัวองอาจมองเลยร่างลูกชายไป
“หนูดาริน ไปนอนห้องเดียวกับตรีศูล”
“คะ?!”
“เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ? แยกห้องแบบนี้ แล้วเมื่อไรจะมีหลานให้พ่อได้ล่ะ จริงไหมตรีศูล?”
เจ้าสัวองอาจชาญฉลาดกว่าใคร มากกว่าลูกชายตัวเองเป็นร้อยเท่า ไม่อย่างนั้นคงไม่สร้างองค์กรมาเฟียได้จนถึงวันนี้ เจ้าสัวไม่รู้หรอก ว่าความสัมพันธ์ของเด็กสองคนนี้จะเป็นอย่างไร แต่ก็ไม่คิดจะต่อต้าน เพราะเจ้าสัวยังไงก็ได้ ขอเพียงลูกชายมีหลานให้ก็พอ
ดารินที่ยืนเบิกตากว้างเพราะตามนิยายแล้ว ดารินนอนคนละห้องกับตรีศูล และไม่เคยได้อยู่ห้องเดียวกันเลย
ทว่าตอนนี้อะไรหลาย ๆ อย่างเริ่มไม่เป็นไปตามบทเดิม
- ผู้เขียน
