ตอนที่ 3 พระเอกรักนางเอก ไม่ใช่นางร้าย
1428 คำ
ดารินยืนกำมือตัวเองแน่นอย่างคิดหนัก ปรายสายตามองร่างสูงที่ยืนเยื้องอยู่ตรงหน้า เธอเห็นตรีศูลนิ่งงัน ก่อนเขาจะพยักหน้าเบา ๆ ให้บิดาตนเอง
“ครับ คุณพ่อ”
“อืม”
เจ้าสัวองอาจตอบในลำคอแค่นั้นก็ส่งสัญญาณให้พยาบาลส่วนตัวพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ เมื่อที่ตรงนี้เหลือเพียงชายหนุ่มและหญิงสาว เสียงถอนหายใจดังสนั่นก็ดังออกมาจากเขา
“แม่ง”
“...”
“ยืนบื้ออยู่ทำไม ตามมา!”
เอ้า
ดารินได้แต่เอ้าในใจ ยกมือเกาหัวตัวเองอย่างงุนงง ลำพังก็งงกับชะตาชีวิตของตัวเองอยู่แล้ว นี่ยังต้องมางงกับนิสัยของพระเอกอีกงั้นเหรอ แต่จะว่าใคร ก็ต้องว่าตัวเธอนั่นแหละ
พระเอกเรื่องนี้เลวมาก
ไรท์แต่งให้พระเอกชั่วขนาดนี้ได้ยังไง
รอมันหอนดัง ๆ นะคะ
นักอ่านต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าตรีศูลคือบุคคลที่ไม่มีสรรพคุณการเป็นพระเอกเลย และเธอก็ภูมิใจกับตัวละครตัวนี้มาก ทว่าไม่คิดว่าจะมาเจอเข้ากับตัวเองจริง ๆ น่ะสิ
นับว่าเป็นเวรกรรมหรือเปล่านะ
หญิงสาวจำใจเดินตามหลังร่างสูงกำยำไปเรื่อย ๆ เธอมองแผ่นหลังของเขาก็ได้แต่อุทานในใจว่าเพอร์เฟ็คเสียจริง พระเอกหล่อไร้ที่ติ ตั้งแต่ปลายเส้นผมจรดปลายตีน และเพราะมัวแต่เดินเหม่อลอย ใบหน้าก็ไปชนเข้ากับแผ่นหลังหนาเข้าอย่างจังเมื่ออีกฝ่ายหยุดเดิน
“...”
ตรีศูลตวัดสายตาแข็งกร้าวมองคนข้างหลัง ดารินรีบถอยให้ห่างจากเขา เธอกลอกสายตาไปมา ก่อนตรีศูลจะเปิดประตูห้องหนึ่งและเดินนำเข้าไป
ดารินเดาว่านี่น่าจะเป็นห้องนอนของอีกฝ่าย
ร่างบางเดินตามเข้าไปก่อนเขาจะปิดประตูลง เธอกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องก็เบิกตากว้าง ห้องใหญ่โตกว้างขวาง ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงโทนสีเทาดำทั้งสิ้น ไม่เว้นแต่ผ้าปูที่นอนที่เป็นสีดำสนิท Walk in closet ขนาดใหญ่บิ้วอินผนังยาวทั้งแถบ ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยไร้ที่ติ ตรีศูลหันมองดาริน เขาจ้องหน้าเธอที่เอาแต่กวาดสายตามองห้องนอนของเขา
“อย่าคิดอะไรพิเรนทร์”
“คะ?”
จู่ ๆ พระเอกก็เอ่ยขึ้น ดารินเงยหน้ามองเขาพลางขมวดคิ้วแน่น
“หึ เมื่อกี้เสนอตัวอยากเป็นนางบำเรอให้ฉันจนตัวสั่น แต่ตอนนี้ทำท่าทางใสซื่อเหมือนกับคนละคน”
“...”
“มารยาหญิงอย่างเธอ ฉันเจอมาเยอะ และขอบอกเอาไว้ตรงนี้ว่าผู้หญิงที่ฉันรักคือวาววา เพื่อนของเธอ”
ฮึก คุณรักวาขนาดนั้นเลยเหรอคะ
เป็นรินไม่ได้เหรอคะ
รินยอมเป็นนางบำเรอให้คุณก็ได้ ขอให้รินได้อุ้มท้องให้ลูกของคุณนะคะ
ดารินในนิยายเอาแต่พูดประโยคเหล่านี้ และก่อนที่เธอจะเข้ามาในร่างนี้ ดารินคนเดิมได้สารภาพความในใจของตัวเองไปจนหมดเปลือก เธอย้ายเข้ามาในร่างนี้สายเกินไป เข้ามาก็ตอนที่พูดจาน่าอายออกไปหมดแล้ว
แต่ดารินคนเดิมไม่มีอีกแล้ว มีแต่ดารินคนนี้ที่ไม่แม้แต่จะรู้สึกอะไรกับคนตรงหน้า เธอมองหน้าเขานิ่ง ๆ ส่งผลให้ตรีศูลย่นคิ้ว
“มองอะไร?”
“ป...เปล่าค่ะ”
เขาหรี่สายตามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่โซฟากลางห้อง ชายหนุ่มหยุดลง
“ที่นอนของเธอ”
เขาชี้ไปที่โซฟา ดารินพยักหน้า เพราะเธอทำอะไรไม่ได้นอกจากเออออห่อหมกตาม เธอนอนโซฟาได้ไม่มีปัญหา ชายหนุ่มพูดแค่นั้นก็หมุนตัวออกจากห้องนี้ไป และเธอก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน แต่ดารินไม่คิดจะสนใจหรอก
ภายในห้องเหลือหญิงสาวเพียงลำพัง ร่างบางจึงวิ่งเข้าห้องน้ำไปยินอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ภาพสะท้อนบนกระจกย้ำชัดเจนว่าคนในกระจกไม่ใช่ปันปันอีกต่อไป ทว่าข้างในหัวใจของเธอคือปันปัน คนที่พึ่งได้รับค่าต้นฉบับนิยายมาสามแสนบาท แล้วทำไมตอนนี้เธอถึงได้มาอยู่ในร่างของตัวละครที่มีชีวิตตกอับ บ้านไม่มี พ่อก็ไม่แยแส แถมตอนจบยังตายอย่างอนาถ ดารินถูกตรีศูลยิงกระบาลตายในตอนจบ
สองมือเล็กยกขึ้นจับใบหน้าตัวเองและหันซ้ายหันขวา
เถียงไม่ได้เลยว่าสวยจริง ๆ...
ความสวยบนใบหน้าและร่างกายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไร้ที่ติ ทว่าของพวกนี้มันจะไปสำคัญอะไร เธอไม่อยากอยู่ในร่างนี้ เพราะไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วตัวเองจะเป็นยังไง จะตายตามชะตากรรมเดียวกับตัวละครหรือเปล่า
ทว่าสาเหตุที่ดารินในนิยายต้องตายเพราะความทะเยอทะยาน ทำแต่ความเลวเพียงเพราะต้องการครอบครองพระเอก แต่เธอไม่เป็นแบบนั้น เธอไม่ได้รักเขา ทำตามอีกฝ่ายแค่เรื่องหลอกคนในบ้านนี้ว่าเราเป็นแฟนกันเท่านั้นก็คงจะพอ
ทำเท่านั้นเธอคงไม่ตายใช่ไหม...
แต่ไม่มีอะไรมาการันตีชะตากรรมตอนสุดท้ายได้เลย ลูกตาดำกลอกไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนเธอจะนึกบางอย่างขึ้นได้
17.15 น.
“มันจะเป็นไปได้ยังไง”
ดารินเดินทางมาที่อพาทเม้นต์ที่ปันปันอาศัยอยู่ ลาดพร้าวซอยแปดสิบสอง อพาทเมนต์ตึกสีครีมที่คุณป้าเจ้าของตึกบอกว่าคนที่อยู่ห้อง 606 ไม่ได้ชื่อปันปัน
ทั้งที่คุณป้าคนนั้นสนิทสนมกับปันปันเพราะเธออยู่ที่นี่ก็เข้าปีที่ห้าแล้ว เธอถามย้ำว่าคนที่อยู่ห้อง 606 ปัจจุบันพึ่งเข้ามาอยู่หรือเปล่า แต่คุณป้าเจ้าของก็บอกว่าเจ้าของห้องนั้นอยู่มาได้เจ็ดปี แถมคนที่อยู่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ชื่อปันปันอีกด้วย
และตึกนี้ ก็ไม่เคยมีใครที่กินแคปหมูและติดคอตาย
มันจะเป็นไปได้ยังไง หญิงสาวกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เดินห่อไหล่ออกจากอพาทเมนต์อย่างสิ้นหวัง นั่นแปลว่าโลกที่เธออยู่ไม่มีปันปัน ไม่มีร่างเก่าของเธอ และเป็นโลกของนิยายที่ชื่อเรื่องว่า ‘ผู้หญิงของตรีศูล’
แต่จะบอกว่าเป็นโลกแห่งจินตนาการก็ไม่ได้ เพราะทุกอย่างเสมือนจริงทั้งหมด ทั้งสถานที่ ผู้คน ปีพ.ศ. ทุก ๆ อย่างคือความจริง เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอมาอยู่ในร่างของผู้หญิงที่ชื่อดาริน ตัวร้ายในนิยายของตัวเอง และในขณะเดียวกันผู้หญิงที่ชื่อปันปันไม่มีอยู่จริง
แบบนี้อาจจะเรียกว่าโลกคู่ขนานได้หรือเปล่านะ...
แต่จะเรียกว่าอะไรก็ช่าง ตอนนี้เธอได้เข้ามาอยู่ในร่างตัวละครในนิยายของตัวเองแล้ว ไม่ว่ามันจะคือความฝันหลังความตายหรือคือความจริง เธอจะต้องรักษาชีวิตของดารินเอาไว้ เพราะมันคือชีวิตที่สองที่เธอได้รับ เธอไม่อยากตายเป็นครั้งที่สองหรอกนะ หญิงสาวเดินเตร็ดเตร่ไปตามเส้นทางของฟุตบาทริมถนน พลางคิดในใจว่าทำไมฟ้าถึงส่งเธอมาเป็นนางร้าย แทนที่จะเป็นนางเอกกันล่ะ...
เพราะชีวิตของนางเอกเพรียบพร้อมทุกอย่าง เป็นลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ชื่อดัง พ่อแม่รักมาก แต่ความซวยของนางเอกในช่วงแรก ๆ คือถูกพระเอกตามรังควาน แต่ตอนจบชีวิตของนางเอกสุขสมหวังทุกอย่าง ต่างจากนางร้ายมาก ๆ...
“เพราะคอมเมนต์นั้นแน่ ๆ!”
เสียงหวานพูดออกมาพลางเดินเตะฝุ่นไปด้วย
นิรนาม0011 เธอจำได้ขึ้นใจ คอมเมนต์นั้นบอกว่าให้นักเขียนเจออย่างดารินบ้างจะได้รู้สึก หนอย! มีสิทธิ์อะไรมาสาปแช่งคนอื่น ร่างบางถอนหายใจและไม่รู้จะทำยังไงต่อจากนี้ดี
“เอาวะ สู้ก็สู้”
แค่ทำตามคำสั่งของตรีศูลเท่านั้น ไม่พยศหรือทำเลวเหมือนดารินในนิยาย แค่นี้เธอก็จะไม่ตายด้วยลูกปืนของเขา
หวังว่าจะเป็นแบบนั้น
- ผู้เขียน
