ตอนที่ 8 อยากให้มีงานแต่ง
1076 คำ
17.00 น.
แลมโบกินีคันหรูขับมาจอดที่โถงหน้าคฤหาสน์ หลังกลับจากโกดัง ตรีศูลก็พาดารินกลับบ้านมาพร้อมกับตนด้วย ความจริงเขาอยากจะไล่ผู้หญิงคนนี้ไปให้พ้น ๆ หน้าด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อเป็นจังหวะที่ดี ที่เขาจะเล่นละครตบตาบิดา ตรีศูลจึงยอมพาดารินกลับมาด้วยกัน
ในฐานะแฟนปลอม ๆ
อีกหน้าที่ของเธอคือเล่นละครเป็นแฟนของเขา ตรีศูลไม่รู้ว่าบิดาเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่อีกฝ่ายไม่พูดอะไรออกมาก็แปลว่าบิดาของเขาไม่ได้ขัดข้องอะไร ทว่าดารินที่ถูกเจ้าสัวองอาจเรียกไปคุยเป็นการส่วนตัวเมื่อคืน และการคุยครั้งนั้นเจ้าสัวย้ำว่าห้ามให้ตรีศูลรู้ ดารินจึงทำตัวไม่ถูก เพราะเธอถูกพ่อลูกคู่นี้ขู่ทั้งขึ้นทั้งล่อง ตอนนี้หญิงสาวปลดสายเข็มขัดนิรภัยด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว คนข้างกายที่ปลดเรียบร้อยแล้วก็หันมอง
“ทำหน้าให้มันดี ๆ”
ตรีศูลจ้องดารินอย่างคาดโทษ ทั้งคู่ลงจากรถ มาเฟียหนุ่มเห็นพยาบาลเข็นรถเข็นวิลแชร์ของบิดาเขามาแต่ไกล
อีกฝ่ายออกมาต้อนรับเขาและเธอด้วยตนเอง
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
“อืม กลับมาแล้วเหรอ”
ดารินยกมือไหว้เจ้าสัวองอาจ เธอยืนข้างคนตัวสูง พยายามปั้นสีหน้าให้เรียบนิ่งมากที่สุด
“พ่อมีเรื่องจะคุยกับเราสองคนหน่อย ตามพ่อไปที่ห้องนั่งเล่นนะ”
เจ้าสัวองอาจพูดจบ พยาบาลสาวก็เข็นรถวิลแชร์นำไปก่อน ดารินถอนหายใจเสียงดังอย่างอึดอัด ส่งผลให้เขาตวัดตามองเธอ
“ข...ขอโทษค่ะ”
ดารินขอโทษที่ถอนหายใจเสียงดังพลางก้มหน้างุด ๆ นัยน์ตาคู่คมจ้องเธอก่อนเขาจะเดินตามบิดาไปที่ห้องนั่งเล่น ดารินเห็นแบบนั้นก็ยกมือขยำเส้นผมตัวเอง อยากจะร้องอ๊ากออกมาดัง ๆ แต่ก็ทำได้แค่เก็บทุกอย่างเอาไว้ภายใต้สีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอเดินตามร่างสูง ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างกายพระเอก
โดยมีเจ้าสัวองอาจนั่งอยู่ตรงข้าม
“พ่ออยากให้มีงานแต่งงาน”
“อะไรนะครับ!”
“...!!”
ตรีศูลอุทานออกมาอย่างไม่เก็บอาการ ส่วนดารินก็นั่งจิกมือตัวเองจนแสบผิว
ให้ตายเถอะ นี่มันเริ่มจะบานปลายกันไปใหญ่แล้ว!
“ทั้งคู่เป็นแฟนกันไม่ใช่หรือไง แถมกำลังปั้มลูกกันอยู่ แต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราวไม่ดีเหรอ?”
ลูกชายเพียงคนเดียวกัดฟันกรอด ปรายสายตามองหญิงสาวข้างกายตัวเองเล็กน้อย ใบหน้าของตรีศูลบอกชัดว่าขอคัดค้าน
“แต่ผมไม่อยากแต่งงาน”
“ทำไมล่ะ?”
เจ้าสัวองอาจยิงคำถามใส่ลูกชาย มาเฟียหนุ่มอึกอักหาคำตอบ
“งานแต่งไร้สาระ แถมยังสิ้นเปลือง ถึงเราสองคนไม่แต่งงานกันก็มีลูกให้คุณพ่อได้ครับ”
“แต่พ่ออยากให้แต่ง”
“...”
“เดือนหน้า เรื่องงานแต่งพ่อจัดเตรียมให้เอง ลูกสองคนแค่เตรียมตัวให้พร้อม”
“คุณพ่อ! ผมไม่—”
“ตามนี้นะตรีศูล”
“...”
“นิศรี พาฉันไปพักหน่อย ฉันรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก”
“ค่ะท่านเจ้าสัว”
พยาบาลส่วนตัวเข็นรถวิลแชร์ออกไปจากตรงนี้ บิดาเขาไม่ค่อยสบาย มาเฟียหนุ่มไม่อยากขัดใจอีกฝ่ายตอนนี้ ตรีศูลยืนขึ้นทันที เขาตวัดมองดารินที่นั่งก้มหน้าเงียบ ก่อนจะคว้าข้อมือของเธอและลากขึ้นไปยังชั้นสองด้วยพละกำลังผู้ชายจนดารินนิ่วใบหน้าเพราะความเจ็บ
เมื่อเข้ามาถึงห้องนอนของเรา ประตูปิดลงดังสนั่น ตรีศูลเหวี่ยงหญิงสาวจนเธอปลิวไปข้างหน้า ดารินยกข้อมือตัวเองมาลูบเพราะความเจ็บแสบ
“นั่งเป็นใบ้หรือไง ทำไมไม่พูดอะไรออกมาสักคำ!!”
ตรีศูลตวาดเธอ ดารินจะพูดอะไรได้ ก็ในเมื่อเจ้าสัวองอาจคาดโทษเธอเอาไว้เมื่อคืน
ขืนเธอปฏิเสธไม่แต่งงาน ก็ได้ตายด้วยลูกปืนของพ่อก่อนปืนลูกแน่ ๆ
“รินจะพูดอะไรได้ละคะ คุณเป็นลูกยังพูดอะไรไม่ได้เลย!”
“ย้อนฉัน?”
“ไม่ได้ย้อนค่ะ”
ดารินเถียงคอเป็นเอ็น ตรีศูลยกมือเท้าสะเอวพลางปรายสายตามองไปอีกทางอย่างอดกลั้น นี่เขาจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงร้ายกาจคนนี้จริง ๆ น่ะเหรอ
“ฉันไม่มีวันแต่งงานกับเธอ!!”
“รินก็ไม่แต่งหรอกค่ะ!”
“แล้วจะทำยังไง?”
“รินต้องทำให้วารักคุณก่อนงานแต่งจะเริ่มขึ้น”
ดารินพูดออกมาก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ตรีศูลได้ยินแบบนั้น อารมณ์ก็เย็นลง เขาพยักหน้าเห็นด้วย ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติทว่าร้ายกาจ นัยน์ตาแข็งกร้าวจ้องดารินเหมือนอยากจะฆ่าเธอให้ตาย
“ใช่ เธอต้องทำให้วารับรักฉันก่อนงานแต่งจะเริ่ม”
“...”
“งานแต่งงานจะไม่ถูกยกเลิก แต่จะเปลี่ยนเจ้าสาวแทน”
ดารินกัดฟันแน่น เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับพระเอก แต่ทำไมถึงรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจตอนอีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาที่เกลียดชัง แถมคำพูดยังบอกชัดว่าไม่ต้องการผู้หญิงอย่างเธอ ให้ตายยังไงเธอคนนี้ก็จะไม่มีวันอยู่ในสายตาของเขา
ขนาดเธอไม่เคยรักเขา ยังรู้สึกเจ็บจี้ด ๆ เลยแฮะ...ไม่อยากจะคิดว่าดารินตัวจริงจะเจ็บปวดมากแค่ไหน
ใบหน้าหวานสะบัดไปมาไล่ความคิดไร้สาระออกจากสมอง เธอสบตากับอีกฝ่าย ตรีศูลยกนิ้วชี้หน้าเธอ
“หน้าที่ของเธอคือต้องทำวาววารักฉันให้ได้”
“รินรู้ค่ะ เพราะรินก็ไม่อยากแต่งงานกับคุณเหมือนกัน”
“ดี”
“...”
“รีบ ๆ จัดการซะ ถ้าเธอทำไม่ได้ ฉันคงต้องฆ่าเธอทิ้ง เพราะให้ตายยังไงฉันก็จะไม่เข้าพิธีแต่งงานกับเธอ”
“...”
“ถ้าเธอทำไม่ได้ วันนั้นเจ้าสาวจะหายตัวไป งานแต่งยกเลิก ฉันก็แค่หาผู้หญิงมาเล่นละครตบตาพ่อฉันใหม่ ง่ายนิดเดียว”
“...”
“เพราะฉะนั้นเธอต้องทำให้สำเร็จ ถ้าไม่อยากตาย”
นัยน์ตากรุ่นโกรธวาวโรจน์ที่ส่งมา ทำให้หญิงสาวพยักหน้า ก่อนจะเบือนสายตาไปอีกทาง
เธอต้องทำให้พระเอกและนางเอกรักกันให้ได้ภายในหนึ่งเดือนนี้
และเธอจะได้ออกไปจากชีวิตของเขา
- ผู้เขียน
