Ep 3 คนตัวจิ๋ว
1216 คำ
Ep 3 คนตัวจิ๋ว
"อุ๊ย...นั่นมันรุ่นพี่โซ่ไม่ใช่เหรอ"
"ไหน?"
"บนนั้นไง"
"จริงด้วย"
พิชชี่เมื่อเห็นว่าชูครีมพูดกับจิน้อยและเพื่อนที่เหลือของเธอเรื่องเจ้าของที่นี่เขาเลยมองขึ้นไปด้านบน เมื่อก่อนเขาไม่แน่ใจว่าที่นี่มีเจ้าของเป็นรุ่นพี่แก๊งเทพบุตรจริงไหม มาตอนนี้คำตอบมันชัดเจนมากและโชคดีเหลือเกินที่มาครั้งแรกก็ได้เห็นเป็นบุญตา พิชชี่ก็เป็น LGBTQ เหมือนกับชูครีมการได้เห็นแค่นี้ก็เกินฝันแล้ว รักจริงหวังขย่มคงไม่ได้กับเทพบุตรทั้ง 4
"พ่อเทพบุตรเบ้าหน้ายังกับพระเจ้าปั้นมาพร้อมกัน" พิชชี่ยังคงเพ้อต่อไป
"ซาตานสิไม่ว่า" ยิปโซเอ่ยขึ้น
"แหม๋ดับฝันอีกแหละ"
"หน้าตาหยิ่งยกกลุ่มมองคนด้วยหางตาขนาดนั้น"
"เอาน่าคนหล่อเราต้องให้อภัยนะจ๊ะยิปโซ"
ทุกคนพากันหัวเราะแล้วก็ยกแก้วชนกันก่อนจะดื่ม ไม่เมาไม่เลิกวันนี้ไม่มีใครขับรถมาเพราะทั้ง2 กลุ่มเปิดห้องโรงแรมห้าดาวที่อยู่ไม่ไกลมากจากที่คลับไว้แล้ว มาเที่ยวทั้งทีทำไมต้องให้ใครเสียสละขับรถด้วย ค่ำคืนแสนสุขกับเพลงแด๊นซ์แบบไม่มีพักผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืน ทุกคนเลยตัดสินใจกลับที่พัก ทุกคนเดินออกจากคลับไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าในล็อกเกอร์ฝากของด้านข้างคลับ แล้วก็พากันเดินไปที่โรงแรมที่อยู่ห่างไปเกือบ 800 เมตรแต่ยังไม่ทันเดินไปถึงครึ่งทางเสียงของจิก็ดังจนเพื่อนทุกคนแทบสร่างเมา
"เฮ้ย...มือถือหาย"
"อ้าวงั้นรีบกลับไปที่ร้านไปช่วยกันดู" ข้าวตูพูดพร้อมกับหันมองหน้าเพื่อนคนอื่น
"ไม่เป็นไรรอจิตรงนี้แหละเดี๋ยววิ่งกลับไปดูแป๊บเดียวถ้าไม่เจอก็คงต้องช่างมัน"
"เปิด Find my ก่อนดิ่จิเอาเครื่องเพ้ยเปิดก่อนค่อยไปหา"
"ได้ ๆ"
ระหว่างที่ทุกคนกำลังวุ่นวายและแตกตื่นกับการหายไปของมือถือจิน้อย เสียงผู้ชายก็ดังขึ้นว่าขอโทษครับทำให้ทุกคนหันขวับไปทางต้นเสียง ก็คนกำลังยุ่งจะมาขอโทษคงขอโทษครับอะไรตอนนี้
"นี่ของคุณใช่ไหมครับ"
"โอ๊ะ...ใช่ค่ะของจิเองเปิดหน้าจอก็เป็นรูปจิค่ะ"
"นี่ครับ"
"เอ๊ะรุ่นพี่ที่อยู่กับรุ่นพี่ทิมมี่บ่อย ๆ"
"ครับ"
คราวนี้เป็นชูครีมที่จำได้เลยเอ่ยทัก ถึงจะเห็นว่าบุคคลที่เอามือถือมาคืนให้เป็นใคร แต่แวบในใจก็มีคำถามรุ่นพี่ 2 คนนี้อยู่กับแก๊งเทพบุตรแต่ไม่ใช่เพื่อนแบบเล่นหัวได้ เขาแค่อยู่ด้วยในหลาย ๆ ที่ซึ่งด้วยความที่ชูครีมเป็นน้องใหม่ก็เลยรู้แค่คร่าวๆ จากเพจซุบซิบมหาลัย ข่าวลือก็มากมายเหลือเกินบางคนก็บอกเป็นญาติกัน บางคนก็ว่าเป็นลูกน้องจ้างมาดูแล บางคนก็บอกเป็นเพื่อนแต่ฐานะด้อยกว่าหน่อยเลยไม่ค่อยดูสนิทมากอารมณ์แบบเจียมตัวนิด ๆ ส่วนหน้าตาก็จัดว่าหล่อแต่มันมีบางอย่างที่รู้สึกเหมือนเขามีอะไรแตกต่างจากที่ทุกคนเห็น ชูครีมเลือกที่จะเก็บความสงสัยไว้ก่อน นาทีนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาหาคำตอบจากใคร เพื่อนก็เมารุ่นพี่ก็หน้าตึงซะขนาด
"เป็นรุ่นพี่จริงด้วยวันนี้จิเห็นพี่ที่ด้านหลัง"
"ครับ"
"จิขอบคุณมากนะคะ"
"ครับ"
"ไว้จิของเลี้ยงข้าวตอบแทนสักมื้อได้ไหม"
"ไม่เป็นไรครับคนเก็บได้ไม่ใช่ผม"
"อ้าว...ใครล่ะคะจิจะได้ไปขอบคุณเขา"
"คุณจิแอดไอดีไว้ก็ได้ครับสะดวกแล้วค่อยติดต่อไป"
ด้วยเพราะจิน้อยเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยและเพื่อน ๆ ก็เหมือนจะรู้จักหน้าคาตา เธอเลยเปิดหน้าจอมือถือกดเข้าแอพและยื่นให้รุ่นพี่ตรงหน้ากดไอดีที่ไว้ติดต่อคนที่เก็บมือถือของเธอได้ คีย์รับมือถือกลับมาอย่างระวังไม่ให้มือไปโดนตัวสาวน้อยจิ ส่วนแบล็กที่มาด้วยก็ยืนนิ่งหน้าตาไม่ได้แสดงอารมณ์ยินดียินร้ายใด ๆ ก็เรื่องที่กำลังทำอยู่มันคือคำสั่งของทิมมี่ เพราะถ้าเป็นพวกเขาต่อให้มีคนลืมมือถือไว้ตรงหน้าพวกเขาก็ไม่คิดจะหยิบ การ์ดของคลับที่ถูกสั่งให้เฝ้าระวังความปลอดภัยให้สาว ๆ กลุ่มนี้เก็บมือถือเครื่องนี้ได้ และนำส่งตรงไปให้กับผู้เป็นนาย ปรากฏว่ารูปหน้าจอดันเป็นคนที่เจ้านายของเขาเหมือนจะสนใจ เลยทำให้เขากับคีย์ยืนอยู่ริมถนนแบบนี้
"ขอบคุณมากค่ะแล้วเจอกันที่มหาลัยนะคะพี่..."
"ลาก่อนครับ"
ไม่มีความจำเป็นจะต้องแจ้งชื่อให้จิน้อยทราบ คีย์กับแบล็กหันหลังเดินกลับไปที่คลับโดนไม่หันหลังกลับไปมอง พวกเขาทำหน้าที่เฉพาะที่จำเป็น การตอบคำถามเรื่องบางเรื่องไม่ได้อยู่ในแผนงานพวกเขาก็จะไม่ทำ ด้านสาว ๆ ถึงแม้จะงงอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เพราะยังเมาอยู่เล็กน้อยพอจิน้อยได้มือถือคืนทุกคนก็เลยพากันกอดคอเดินไปที่โรงแรมเหมือนเดิม
"ถึงขนาดให้การ์ดไปเฝ้า...สนใจ?"
"..."
"คนไหนวะคนตัวเล็กหรือคนสูง ๆ"
"มึงนี่ไม่พูดสัก 10 นาทีจะตาย?"
"เออจะตายถ้าไม่รู้ว่าคนไหน"
"ทำไม?"
"ไม่อยากผิดใจกับเพื่อน"
"ฮึ"
เจเจพอรู้ว่าทิมมี่มองใครเพราะตอนเปิดหน้าจอมือถือเห็นแวบเดียวก็จำได้ว่าเป็น 1 ใน 2 ของรุ่นน้องที่ขึ้นไปรับเข็มวันนี้ช่วงบ่าย แต่ที่ถามเพราะอยากเพิ่มความมั่นใจ อีกอย่างรุ่นน้องคนนี้ไม่ใช่สเปกของเขา อย่างเขาชอบผู้หญิงแบบเป็นงานแต่ถ้าเห็นใครน่ารักเขาก็พูดชมได้ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น หลังจากไม่ได้คำตอบจากทิมมี่เขาก็เลยเลิกสนใจแล้วหยิบมือถือตัวเองพิมพ์หาใครบางคนที่คืนนี้พร้อมเปิดประตูห้องรับเขาไปนอนด้วยแบบเนื้อแนบเนื้อให้สบายตัวแบบไม่ผูกมัด ไม่ถึง 2 นาทีเจเจก็เก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงพร้อมกับลุกขึ้นยืนและบอกลาทุกคน
Line
TimeJi : สวัสดีค่ะจินะคะขอบคุณมากที่เก็บมือถือและฝากรุ่นพี่มาคืนให้ จิอยากจะเลี้ยงข้าวสักมื้อสะดวกไหมคะ
ข้อความเด้งขึ้นมาให้ทิมมี่ได้อ่านแต่เขาเลือกที่จะไม่ตอบกลับไปทันที คืนนี้เขายังไม่อยากคุยอะไรกับคนตัวจิ๋ว เขาอยากให้เธอได้พักผ่อนให้เต็มที่ก่อน เพราะหลังจากพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าวันพรุ่งนี้ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปตลอดกาล ต่อให้เธออยากจะหนีไปให้ไกลมากแค่ไหนก็คงทำไม่ได้
- ผู้เขียน
