Ep 4 เรื่องบังเอิญ?
1301 คำ
Ep 4 เรื่องบังเอิญ?
สายของวันใหม่จิน้อยลืมตาตื่นบนที่นอนของโรงแรม ยิปโซ เพ้ยเพ้ยและดิสนีย์ยังคงนอนนิ่งไม่กระดิก จิลุกเดินตรงไปที่ห้องน้ำล้างหน้าแปรงแล้วกลับมาหยิบมือถือเปิดดูแต่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับจากคนที่ใช้ชื่อในไอดีว่า Timothee ส่วนข้อความที่ถูกส่งไปอีกฝ่ายเปิดอ่านเรียบร้อยแล้ว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ตัดความคิดออกไปในไม่ช้า เขาไม่ตอบก็ช่างถือว่าเธอทำเต็มทีแล้ว ช่วงเที่ยงทุกชีวิตลงมารวมตัวที่ร็อบบี้โรงแรมก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใสรึเปล่าไม่แน่ใจเพราะดูเหมือนรถจะติดกว่าทุกวัน จิมีคอนโดอยู่หลังมหาลัยเธอใช้การเรียกรถ 2 ล้อในแอพเป็นการเดินทางไปมหาลัยเป็นหลัก แต่วันนี้รถที่เธอเรียกมาช้ามากจนเธอเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข เสียงรถบิ๊กไบค์เข้ามาจอดเทียบอยู่ที่หน้าของเธอ จิเงยหน้าขึ้นจากการดูมือถือว่ารถที่เรียกถึงตรงไหนแล้ว เธอเอียงคอเล็กน้อยเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาจอดรถขวางเธอ จิหันซ้ายแลขวาก็พบว่าที่ข้าง ๆ ออกจะว่างก่อนจะอ้าปากพูดออกไปว่า
"คุณจะมาจอดหน้าฉันทำไม...มันร้อนและเสียงดัง"
"..."
มือเรียวยาวล้วงไปที่ด้านในของเสื้อแจ็คเก็ตหยิบมือถือเครื่องหรูออกมาเปิดหน้าจอ แล้วหันมาโชว์ให้จิน้อยได้อ่านมันเป็นบทสนธนาที่เธอส่งไปคืนวันเสาร์ถึงคนที่เก็บมือถือได้ เธอมองหน้าจอสลับกับมองชายหนุ่มที่ยังคงสวมหมวกกันน็อกสีดำสนิท
"เป็นคุณ?"
"อืม"
"แล้วรู้จักฉันได้ไง?"
"ขึ้นรถ"
"เอ้า...ถามไม่ตอบ"
"เดี๋ยวสายนะ"
"แต่"
ก่อนจะตอบโต้กับชายตรงหน้าไปมากกว่านี้ จิมองดูนาฬิกาก็พบว่าใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนคาบแรกแล้ว ส่วนรถที่ว่าใกล้จะถึงก็วนอยู่ในแมพก็ยังไม่มีทีท่าจะขับเข้ามาใกล้ที่ที่เธอยืนรอสักนิด เทอม 1 เธอไม่เคยสายเทอม 2 วีคที่ 2 เธอก็ไม่อยากจะสายให้เป็นมลทิน เลยตัดสินใจกระโดดขึ้นนั่งเจ้าบิ๊กไบค์คันโตอย่างคล่องแคล่วจนเจ้าของรถถึงกับสงสัย การออกตัวรถอย่างแรงทำให้จิน้อยตัวเซไปแปะที่หลังของทิมมี่ เธอค้อนใส่เขาแม้ว่าจะเป็นจากด้านหลัง มือน้อยที่พยายามหาที่จับวางก็ถูกมือเรียวจับดึงเข้าไปจับที่ช่วงเอวของเขา เธอเข้าใจสถานการณ์และก็ไม่สามารถจะปฏิเสธได้ก็เลยได้แต่ยอมทำตามเขาไปอย่างว่าง่าย
"หัวฟูเลยอ่ะ"
"..."
"ขอบคุณนะคะที่ให้ติดรถมาด้วย"
"อืม"
"ถ้าคุณสะดวกตอบข้อความฉันหน่อยสิ"
"อืม"
"ไปนะ"
"อืม"
เพราะจิเรียนอยู่ปี 1 ที่วิชายังคงเป็นวิชาพื้นฐานทั่วไป หนังสือหนังหาก็ไม่เยอะมาก แต่ที่เธอกระเป๋าแยกสองใบเนื่องจากกระเป๋าผ้าเธอจะเอาไว้ใส่พวกแมคบุ๊คกับของใช้จำเป็นที่ไว้อ่านหนังสือและทำรายงาน สายตาของทิมมี่มองดูจิเดินจากไปพร้อมข้าวของที่ดูแล้วใหญ่กว่าร่างเล็กจิ๋วของเธอไปมาก ส่วนไอ้สายตาที่หันมาจับจ้องทางเขาตอนนี้ เขาก็ไม่รู้สึกอะไรเรียกว่าได้ชินไปกับอะไรแบบนี้แล้ว
Line
Timothee : ได้ทุกวันนัดมา
TimeJi : งั้นขอเป็นเย็นนี้หรือเย็นพรุ่งนี้ได้ไหม?
Timothee : วันนี้เลย
TimeJi : คุณเลือกร้านมาเดี๋ยวฉันคอนเฟิร์มเวลาอีกทีตอนนี้ขอเข้าเรียนก่อน
Timothee : 16:00 น. ประตูทางออกมหาลัยทิศใต้
ข้อความสุดท้ายจิน้อยไม่ได้เปิดอ่านทันทีเธอเข้าห้องเรียนไปแล้ว BDS เปิดเรียนปีละ 3 เทอม เทอมแรกมีทั้งรับน้องและต้องปรับตัวในการเดินเรียนของรุ่นน้องปี 1 ทำให้มหาลัยเลือกที่จะให้นักศึกษาที่ได้รับคะแนนสอบเข้าสูงสุด เข้ารับเข็มอภิสิทธิ์ชนในช่วงสัปดาห์แรกของเทอม 2 ด้านของจิกับข้าวตูก็ไม่ได้ดีใจเรื่องที่ได้เข็มมากเท่าไหร่ แต่ดีใจที่ได้เงินค่าขนมหลักหมื่นมากกว่า ถึงพวกเธอจะเป็นเด็กบ้านรวยแต่เงินทองใครก็อยากได้ทั้งนั้นแหละ
หลังจากทิมมี่ส่งจิน้อยที่หน้าตึกคณะแพทย์ เขาก็ขับไปจอดในที่ตัวเองก่อนจะเข้าห้องดำไปนอนต่ออีกสักงีบ วันนี้เขามีเรียนตอนช่วงบ่ายแต่เพราะอยากมาดูหน้าคนบางคงสักหน่อย เลยขี่บิ๊กไบค์มาเองไม่คิดว่าจะได้เจอที่ทางก่อนมามหาลัย เรื่องที่อยากทำก็เลยสำเร็จไปในช่วงเช้าแบบไม่ต้องลงแรงนั่งส่องกล้องวงจรปิดให้เปลืองเวลา
ที่ใต้ตึกคณะคนสนิทมานั่งรออย่างพร้อมเพรียงอยู่ก่อนแล้ว และยังเห็นผู้เป็นนายขี่รถไปส่งสาวน้อยร่างจิ๋วถึงหน้าคณะแพทย์แบบไม่แคร์สายตาใคร พวกเขาเข้าความหมายและไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ เขาโตพอที่จะรู้ว่าเรื่องแบบนี้สักวันก็ต้องเกิด ความรักความชอบที่คนทั่วไปพึงจะมี แต่ที่อยู่ในใจของทุกคนคือนายของเขาจริงจังหรือแค่หยอกเล่น
"เมื่อเช้าใครมาส่งย่ะ"
"ใคร...อ๋อคนที่เก็บมือถือจิได้"
"แล้วทำไมมาด้วยกัน"
"เขาขี่รถผ่านมาพอดี"
"เรื่องบังเอิญไม่มีค่ะเพื่อน"
จิน้อยได้แต่คิดตามประโยคที่ยิปโซพูดก่อนอาจารย์ประจำวิชาจะเดินเข้าห้องเรียน ถ้าเรื่องบังเอิญไม่มีจริงแล้วเพราะเหตุใดคนคนนั้นถึงต้องจงใจมาเจอเธอด้วยแหละ เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมงพอจบคลาสจิน้อยก็หยิบมือถือขึ้นมาเช็กข้อความพบว่า เขาคนนั้นนัดเธอหลังจากที่เรียนเสร็จช่วงบ่าย บอกสถานที่นัดแต่ไม่ยักกับบอกร้านที่ต้องการจะไป เธอไม่ใช่คนชอบถามอะไรจุกจิกโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เพิ่งเคยเจอหน้าแบบที่ไม่เห็นหน้าตาจริง ๆ ก็เถอะ เขาไม่ยอมถอดหมวกกันน็อกเพื่อคุยกันเธอ จิน้อยพยายามขยายรูปโปรไฟล์ของเขาก็ต้องพบกับความผิดหวัง มันเป็นรูปของสัญลักษณ์อะไรสักอย่างที่เธอไม่เข้าใจและไม่เคยเห็นมาก่อน สุดท้ายจิก็ได้แต่พูดกับตัวเองในใจว่าช่างเถอะเดี๋ยวตอนเย็นก็เห็นหน้าใครมันจะบ้าใส่หมวกกันน็อกกินข้าวกัน
"ว่าแต่บิ๊กไบค์คันเมื่อเช้าเหมือนเคยเห็น"
"ดิสนี่ย์แกจะเคยเห็นทุกอย่างไม่ได้"
"เพ้ยฉันเคยเห็นจริง ๆ นะแต่นึกไม่ออกว่าที่ไหน"
"เอาเถอะ ๆ ไปกินข้าวเที่ยงกันก่อนเรื่องคนอื่นไว้ที่หลังดีกว่า"
"ตัดบทเลยน๊าจิ"
ยิปโซส่งสายตาเหมือนกับว่าจะพยายามจับพิรุธของจิน้อย แต่ก็ทำได้แค่นั้นเพราะจิไม่มีทีท่าเป็นอย่างอื่นนอกจากไม่รู้จริง ๆ ว่าคนคนนั้นเป็นใครหน้าตาแบบไหน ก็สถานการณ์มันบังคับให้เธอต้องเร่งและรีบเข้าเรียนให้ทัน ไม่มีโอกาสแม้แต่จะถามชื่อเขาด้วยซ้ำ ก็จะมีแค่ชื่อตามโปรไฟล์ที่เห็นในบทสนธนาซึ่งก็ไม่รู้ว่าชื่อจริงหรือชื่อปลอม
- ผู้เขียน
