“ทำมาเป็นจะอ้วก อยากจะแพ้ท้องแทนเมียอีกหรอพี่ ฮ่าๆ น่าเสียดายจริงๆ เป็นผู้ชายแท้ๆ กลับมาแพ้ท้องแทนเมีย ฮ่า” รามีนเอ่ยพูดก็หัวเราะใส่ตะวันอย่างล้อเลียน เพราะตอนลีน่าท้องไลลาตอนนั้น ตะวันแพ้ท้องแทนจนพวกเขาต้องหอบสังขารจากกรุงเทพฯมาเยี่ยมกันเลยทีเดียว
“พูดดีไปเถอะ เดี๋ยวแกเป็นบ้างจะรู้สึกไอ้ราม” ตะวันเอ่ยพูดออกไป ก็พลางนึกได้ว่าเขาอยากจะให้รามีนพาน้องสาวไปตรวจที่โรงพยาบาล
“ไม่มีทางหรอก ผมแข็งแรงขนาดนี้ อีกอย่างลูกผมคงจะไม่ทำให้ผมกับเอยต้องลำบากแน่” รามีนเอ่ยพูดอย่างมั่นใจ
“งั้นเหรอ แต่ฉันว่าบางทีตอนนี้แกอาจจะแพ้ท้องแทนน้องฉันแล้วก็ได้นะ เช่น อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา แล้วอีกอย่างตอนนี้แกก็ชอบกินผักทั้งที่แกเกลียดมันอย่างกับอะไร แต่ยัยเอยที่ชอบกินผักมากๆ กลับรู้สึกเหม็น แกคิดว่าคนแบบนี้จะแพ้ท้องแทนเมียรึเปล่าวะ” ตะวันเอ่ยถามรามีนด้วยสีหน้ากวนๆ
“อะไรนะ” รามีนพูดไปก็คิดทบทวนตามที่ตะวันพูด และ
