เช้าของอีกวันรามีนก็ตื่นขึ้นมาแล้วมองสโรชาที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของเขา พร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข ที่รู้ว่าสโรชาคือน้องสาวของพี่ตะวัน เขาไม่ได้กลัวอะไรพี่ตะวันเลยสักนิดเพราะรู้จักนิสัยกันดี แต่พี่ตะวันก็คงจะหวงสโรชาใช่ย่อย ถึงไม่ยอมบอกพวกเขาว่ามีน้องสาวสวยขนาดนี้
“ทำไมไม่ปลุกเอยล่ะคะ” สโรชาถามออกไป เมื่อลืมตาขึ้นมา แล้วเห็นรามีนกำลังยิ้มแล้วเอามือลูบศีรษะของเธอเบาๆ
“ก็อยากจะมองหน้าเธอไง เผื่อจะได้ต่ออีกสักยก” รามีนเอ่ยบอก แล้วก้มลงไปหอมแก้มนวลอย่างรักใคร่ ยิ่งเมื่อคืนเขารีดความจริงจากสโรชาจนเขาอิ่มเอมไปด้วยความสุข เขาก็ยิ่งอยากรักกับเธออีก
“ไม่แล้วค่ะ คนอะไรทั้งหื่นทั้งโรคจิต ดีนะที่ไม่มีแส้กับไอ้พวกน้ำตาเทียน ไม่งั้นเอยคงได้บ้าตายแน่ๆ” สโรชาเอ่ยบอกออกไป แล้วผลักหน้าของรามีนไม่ให้มาคลอเคลียกับใบหน้าของเธอ
“เธอก็เคยทำกับฉันแบบนั้นไม่ใช่หรือไง โชคดีแค่ไหนที่ฉันไม่ใช้แส้กับไอ้พวกน้ำ
