ด้านรามีนที่รอสโรชาอยู่ที่บ้านก็รีบกดอ่านข้อความที่สโรชาส่งมาหาทันที ก่อนจะอ่านอย่างโมโห
“แรด คิดว่าฉันจะยอมให้เธอไปมั่วรึไง” รามีนพูดไปแล้วพิมพ์ตอบข้อความของสโรชา
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากให้ฉันโกรธไปมากกว่านี้” รามีนพิมพ์ไปแล้วกดส่งไปทันที
ด้านสโรชาพออ่านข้อความของรามีนก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัย นี่แค่เธอไม่กลับบ้านเขาจะอะไรนักหนา ทีเมื่อเช้างอนเอาๆ ไม่เห็นจะหึงเธอแบบนี้เลย สโรชาคิดในใจ ก่อนจะพิมพ์ตอบรามีน “เอยไม่ใช่นักโทษของคุณรามนะคะ เอยจะไม่กลับบ้านวันนี้” สโรชาพิมพ์ไป แล้วรอรามีนตอบกลับมา แต่รามีนกลับโทรมาหาเธอแทน สโรชามองหน้าของมาริสาอย่างขอร้อง
“งั้นเดี๋ยวคุณเอยคุยโทรศัพท์ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวริสาไปเลือกเสื้อผ้าข้างใน” มาริสาเห็นสโรชาทำหน้าเหมือนอยากจะรับโทรศัพท์ เธอจึงบอกออกไปเพื่อเป็นการไม่เสียมารยาท แต่ก็มิวายแอบฟัง
“ขอบคุณนะคะคุณริสา แป๊ปเดียวค่ะ” สโรชาเอ่ยบอกออกไป แล้วก
