พลอยไพลินรีบอาบน้ำแต่งตัวและแต่งหน้าบางๆ ตามสไตล์ เธอใส่ชุดสวยที่พ่อของลูกเตรียมไว้ให้อย่างขัดไม่ได้ ร่างสวยเดินออกมาจากห้องอย่างเร่งรีบไม่ใช่เพราะคำสั่งของใครบางคน แต่เพราะเธอกลัวว่าลูกจะรอเธอ นานขนาดนี้ลูกอาจจะง่วงหรือลูกอาจจะหิว คนเป็นแม่อย่างเธอกังวลไปหมด
มือเรียวหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาพ่อของลูกในทันที ปลายสายก็รับเร็วเช่นเคย คราวนี้มีเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะแทรกเข้ามาในสายด้วย พลอยไพลินรู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งที่ได้ยินราวกับเป็นเสียงของพ่อกับแม่เธอ แต่คงไม่ใช่หรอก ท่านจะมาทำอะไรที่นี่
"เสร็จแล้วค่ะ"
(เดินออกมาสิครับ พี่รออยู่หลังบ้าน)
หลังบ้านอย่างนั้นเหรอ คิ้วสวยขมวดเป็นปมขณะที่ก้าวขาเดินไปตามที่คนในสายบอก หัวใจดวงน้อยเต้นแรงทุกวินาทีที่ก้าวเดินไปตามแสงไฟสลัวและดอกไม้ที่ประดับตกแต่งเป็นทางเดิน
คิดจะเซอร์ไพรส์อะไรอีก? คือสิ่งแรกที่พลอยไพลินคิดได้ ที่ผ่านมาเขาทำเซอร์ไพรส์เธอมาตลอด
