หย่ารักคุณสามี

ในค่ำคืนที่แสงไฟจางลงและเสียงดนตรีดังกระหึ่ม อัศวินประธานหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่หัวเราะและพูดคุยกับแฟนสาวของเขา หล่อนคือสุดา แฟนสาวของเขาที่รู้เรื่องราวเบื้องหลังของการแต่งงานคนถูกชนครั้งนี้เป็นอย่างดี เธอรู้ว่าเขาถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับพลอยไพลิน ผู้หญิงหน้าเงินที่ยอมเสียสละร่างกายเพื่อแลกกับการปลดหนี้ของครอบครัว เธออาจจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แสนดีที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อครอบครัว แต่สำหรับเขาเธอก็แค่ผู้หญิงหน้าเงินที่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง ยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเงินโดยไม่รู้ถูกผิด ทั้งที่เขาก็บอกไปแล้วว่าเขานั้นมีคนรัก เธอก็ไม่สนใจและยอมที่จะตกลงแต่งงานกับเขาอยู่ดี อีกด้านหนึ่งของงาน พลอยไพลินที่ไม่รู้จักใครเลยในงานได้ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนมองภาพสวีทหวานระหว่างสามีกับผู้หญิงคนอื่นด้วยความหนาวเหน็บในใจ ถึงจะรู้สึกเจ็บหัวใจมากสักแค่ไหนแต่เธอก็ไม่สามารถแสดงออกได้ เพราะผู้หญิงคนนั้นคือแฟนตัวจริงของสามีเธอ และเธอกับครอบครัวก็ยังต้องพึ่งพาเงินจากอัศวินเพื่อรักษาความอยู่รอด และดำเนินธุรกิจของครอบครัวให้ผ่านพ้นวิกฤตช่วงนี้ไปก่อน พลอยไพลินมองดูสามีตลอดเวลาจนเพื่อนของเขานั้นนึกสงสารและถามกับอัศวินไปว่า "นายทำแบบนี้ไม่กลัวว่าภรรยาจะไม่พอใจเอาหรอ?" อัศวินหัวเราะเบา ๆในลำคอ นอกจากเขาจะไม่ชายตามองไปยังภรรยาแล้ว เขายังตอบด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ไร้ความรู้สึก ไร้ความสงสาร เพราะคิดว่าคนที่โดนกระทำและเสียเปรียบคือตัวเขามากกว่า เขาต้องหาเงินให้เธอและครอบครัวใช้โดยที่เขาไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมาเลย "หัวเราะไปเถอะ ภรรยาขอหย่าเมื่อไหร่จะขำไม่ออก" ปรเมศรู้สึกสงสารภรรยาของเพื่อนเพราะเขาเองก็มีน้องสาวที่รุ่นเราคราวเดียวกันกับพลอยไพลิน น้องของเขาก็โดนผู้ชายเมินเฉยเหมือนกัน เขาจึงเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงเพราะน้องสาวระบายให้ฟังทุกวัน เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นกับใครก็คงไม่รู้สึก และสักวันเพื่อนของเขาจะต้องเสียน้ำตาแน่นอน "เธอไม่มีทางหย่ากับฉันหรอก เพราะครอบครัวเธอยังต้องใช้เงินจากฉันอยู่" อัศวินตอบอย่างมั่นใจเพราะคนอย่างพลอยไพลินไม่มีปัญญาที่จะหาเงินเลี้ยงครอบครัวได้หรอก เงินที่ใช้อยู่ในตอนนี้ก็มีแต่เงินของเขาทั้งนั้น "นายไม่คิดบ้างเลยหรอว่าการที่นายทำแบบนี้มันทำร้ายจิตใจภรรยามากแค่ไหน?" "ทนไม่ไหวก็แค่หย่า " ปรเมศได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ และรอวันที่จะปลอบใจเพื่อนสนิทก็เท่านั้น พลอยไพลินเป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ สักวันอัศวินจะต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะเสียดายภรรยา "ผู้หญิงที่แต่งงานกับผู้ชายเพราะเงินคงไม่เสียใจหรอกถ้ามีฉันอยากเกิดขึ้น ฉันมาถึงอาจจะเรียกร้องค่าเสียเวลาด้วยซ้ำ" "อยู่กันมาตั้งสองปีเลยไม่มีความรู้สึกอะไรให้เธอเลยหรอ" "มีแต่ความรู้สึกเบื่อและอยากหย่าแค่นั้นแหละ" พลอยไพลินที่ได้ยินก็รีบหันหลังกลับไปเพื่อกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมา เธอต้องยืนอยู่อย่างเดียวดายท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ของสามี แม้ว่าสถานที่นี้จะไม่เหมาะกับเธอแต่เธอก็อดทนยืนรอให้สามีมีความสุขกับเพื่อนๆ มีความสุขกับผู้หญิงที่เขารัก แม้ว่าตอนนี้มันไม่มีใครอยู่เคียงข้างเธอก็ตาม ขอแค่เธอได้อยู่เคียงข้างสามีเธอก็ดีใจมากแล้ว เธอจะทำหน้าที่ของเธออย่างเต็มที่จนกว่าจะถึงวันนั้น... นอกจากเขาจะไม่สนใจเธอแล้ว เขายังพาแฟนสาวออกจากงานไปโดยไม่สนใจว่าเธอจะกลับบ้านอย่างไร เมื่อเขาหายไปนานเกินไป เธอก็จำใจต้องเรียกแท็กซี่กลับเอง และเป็นอย่างนี้แทบทุกครั้งที่ออกงานด้วยกัน ถึงแม้ว่าอัศวินจะพาเธอออกงานด้วยทุกครั้งตามที่พ่อแม่ของเขาบอก เธอก็เป็นได้แค่ตุ๊กตาไร้ชีวาที่ยืนอยู่ข้างกายของสามีไม่มีสิทธิ์พูดไม่มีสิทธิ์ออกเสียงหรือแสดงอารมณ์ใดๆ ทำได้แค่เสียใจอยู่ข้างๆเขาเพียงเท่านั้น