หย่ารักคุณสามี

2 ไร้ตัวตนในสายตาสามี

เช้าวันต่อมา...

พลอยไพลินตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดในใจและรู้ว่าที่ข้างๆที่เป็นที่นอนประจำของอัศวินว่างเปล่า เขาคงจะไปหากับแฟนเก่าของเขา และปล่อยให้ตัวปลอมอย่างเธอนอนบนเตียงกว้างอย่างโดดเดี่ยวเช่นเคย พลอยไพลินรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่สามีเมินเฉย ถึงจะเจ็บปวดสักแค่ไหนก็รู้ตัวดีว่าเธอไม่สามารถทำอะไรได้ ร่างบางฝืนใจลุกขึ้นไปแต่งตัวแม้จะรู้สึกหนักอึ้งอยู่ในใจ

เมื่อพลอยไพลินเดินลงมายังชั้นล่างมาทำอาหารเช้าทานเองและทำไว้เผื่อสามีกลับมาทาน ถ้าเขาไม่มาทานอาหารที่เธอทำ เธอก็แค่เก็บไว้อุ่นกินในช่วงสายในช่วงเที่ยง

ระหว่างที่พลอยไพลินกำลังทำอาหารอย่างตั้งใจ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา เป็นสายจากแม่ของเธอเอง พลอยไพลินมองหน้าจอด้วยท่าทางลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะรับสาย เพราะเธอรู้ดีว่าแม่โทรมาหาเธอเพื่ออะไร

"ค่ะแม่ "

(ทำอะไรอยู่เหรอลูกทำไมรับสายช้าจัง)

" หนูทำอาหารเช้าให้พี่วินอยู่ค่ะ "

( ดีนะลูกทำหน้าที่ภรรยาให้ดี )

ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีหมายถึงเอาใจสามีเพื่อให้ได้เงินมาเยอะๆมาทำให้ครอบครัวดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่

นั่นคือเป้าหมายของผู้เป็นแม่ที่ส่งลูกสาวไปแต่งงานกับชายหนุ่มที่ไม่ได้รักลูกสาวเลยแม้แต่น้อย แต่สมัยนี้ไม่มีใครสนใจเรื่องความรักหรอก สามีภรรยาแต่งงานกันไปนานๆเดี๋ยวก็รักกันไปเอง พลอยไพลินทั้งสวยและทำงานบ้านเก่ง เธอเชื่อว่าสักวันอัศวินก็คงจะตกหลุมรักลูกสาวเธอเป็นแน่

"ค่ะแม่ แล้วแม่มีธุระอะไรหรอคะ" พลอยไพลินเอยถามออกไป ทั้งๆที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว

( พอดีแม่ปรึกษากับเพื่อนว่าจะทำธุรกิจน่ะ ลูกช่วยขอเงินทุนจากสามีของลูกให้แม่หน่อยได้ไหม )

"ลงทุนอีกแล้วหรอคะ?"

(ใช่ ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่แล้วแน่นอน ลูกต้องขอเงินจากอัศวินให้แม่หน่อย)

พลอยไพลินรู้สึกหนักใจเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธแม่ได้ ไม่ว่าแม่จะทำอะไรเธอก็ไม่มีสิทธิ์ออกเสียงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แม่กับพ่อของเธอเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการและเด็ดขาดในทุกเรื่อง บางครั้งอาจจะบริหารหรือตัดสินใจผิดไปบ้างแต่ท่านก็ทำเพื่อครอบครัวและทำเพื่อลูกมาตลอด เธอเป็นลูกมีหน้าที่ตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่ แม้กระทั่งตอนนี้ก็ทำหน้าที่ของลูกอย่างเต็มที่เลยไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไรทั้งนั้น

"ได้ค่ะแม่ หนูจะลองคุยกับพี่วินดู"

พลอยไพลินต่อไปด้วยท่าทางไม่ยินดีนัก เพราะรอบที่แล้วแม่ก็ขอเงินไปลงทุนแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หาครั้งนี้เธอไปขอเงินจากสามีอีกเขาคงต้องถามเรื่องเงินก้อนที่แล้วแน่นอน แล้วเธอจะตอบเขาว่าอย่างไร

เฮ้อ..พลอยไพลินได้แต่ถอนหายใจด้วยท่าทางคิดหนัก เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในวงจรที่ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่รู้ว่าแม่จะเลิกขอเงินสามีของเธอเมื่อไหร่ เพราะการรบกวนเขาในแต่ละครั้งต้องแลกด้วยศักดิ์ศรีของตัวเธอเอง สายตาที่เขามองเธอนั้นน่าสมเพชเหลือเกิน เธอคงจะน่ารังเกียจมากในสายตาของเขา ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะมองเธอเป็นภรรยา

หลังจากที่รับปากแม่ไปวันนั้น พลอยไพลินก็ยังไม่กล้าที่จะคุยเปิดใจกับสามีเรื่องเงิน เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะขอเขาได้ง่ายๆ แค่มองหน้าสบสายตาของเขานานๆเธอยังไม่กล้าเลย

พลอยไพลินยังคงทำหน้าที่ของตัวเองทำอาหารเย็นให้กับสามีที่ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว

พอถึงเวลาเลิกงานอัศวินขับรถกลับเข้ามาบ้านอย่างตรงเวลา เขาขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกายก่อนที่จะลงมาทานข้าวฝีมือของภรรยา ไม่ใช่ว่าติดใจหรืออยากกินฝีมือเธอหรอกนะ แต่กินไปเพราะมันเป็นหน้าที่ของเธอ จะให้อยู่บ้านเฉยๆโดยไม่ทำอะไรก็จะสบายเกินไป

แต่หน้าแปลกมากที่วันนี้เธอไม่ยิ้มแย้มเหมือนทุกวัน เธอตักข้าวให้เขาด้วยใบหน้าที่อึดอัดพอสมควร คิ้วของเธอขมวดเป็นปมแทบจะตลอดเวลา ดูก็รู้ว่าเธอกำลังมีเรื่องบางอย่างอยู่ภายในใจ

"มีเรื่องอะไร?"

เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบไม่ได้แสดงถึงความห่วงใยแต่อย่างใด เป็นการถามตามหน้าที่ซะมากกว่า ตอนนี้เขาเป็นสามีของเธอ หาภรรยามีเรื่องอะไรไม่สบายใจเขาก็ควรจะถาม

"ไม่มีอะไรค่ะ"

เธอตอบมาโดยที่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความลำบากใจ เธอน่าจะเก็บเรื่องราวอันหนักขึ้นไว้ภายในใจ เธอรู้ว่าสามีนั้นทำงานหนักมากแค่ไหนไม่อยากเอาภาระของที่บ้านไปให้กับสามีอีก

ส่วนอัศวินนั้นก็ต้องมองและรอให้พลอยไพลินระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมา เขาแค่อยากรู้ว่าเธอคิดอะไรเพียงเท่านั้น แต่ผ่านไปหลายวันเธอก็ยังไม่พูดเรื่องที่อยู่ในใจของเธอ จนเขาต้องคิดหาทางอื่นที่จะรู้เรื่องนี้ให้ได้