หย่ารักคุณสามี

4 ทำอะไรก็ผิดในสายตาสามี

วันเวลาล่วงเลยไป...แต่อัศวินยังคงใช้ชีวิตแบบเดิมที่ไม่มีพลอยไพลินอยู่ในสายตา เวลาส่วนมากของเขามักจะไปพบกับสุดาและใช้เวลาอยู่กับเธอ ส่วนพลอยไพลินต้องอยู่บ้านหลังใหญ่อย่างโดดเดี่ยว นับวันยิ่งรู้สึกเหมือนเป็นคนที่ถูกละเลย รู้สึกไร้ตัวตนในสายตาของสามี

ในขณะที่พลอยไพลินกำลังทำอาหารค่ำเพียงลำพัง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสายจากเพชรลดาคุณแม่ของเธออีกเช่นเคย

"ค่ะแม่"

(แม่ได้รับเงินแล้วนะ ฝากขอบคุณวินด้วย)

" แม่ขอเงินพี่วินอีกแล้วหรอคะ? "

( ใช่ ครั้งก่อนมันไม่พอ )

"ค่ะ ขอให้ครั้งนี้ประสบความสำเร็จนะคะแม่"

เพราะเธอไม่อยากรบกวนสามีอีกแล้ว แม่ของเธอคงได้เงินจากสามีไปจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธ แน่นอนว่าเขานั้นรวยมาก เงินที่ให้แม่ของเธอไปเป็นแค่เศษเงินของเขา

หลังจากวางสาย พลอยไพลินก็มานั่งคิดทบทวนเรื่องราวในชีวิตของตัวเอง เธอร่ำเรียนมาก็สูงพอสมควร ไม่คิดว่าชีวิตจะต้องมาอยู่แบบนี้ เธอได้แต่หวังว่าสักวันชีวิตของเธอจะต้องดีขึ้น

ในขณะเดียวกันอัศวินก็กลับมาบ้านหลังจากที่หายไปอยู่กับแฟนสาวหลายวัน เขาเดินผ่านเธอไปโดยไม่มีการทักทายหรือถามถึงความเป็นอยู่ของเธอเลยสักคำ ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเมินเฉย แต่ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้เธอก็เจ็บปวดหัวใจแทบจะยืนไม่ไหว ได้แต่ภาวนาว่าสักวันคงจะอยู่ในสายตาของสามีบ้าง

ความสัมพันธ์ของเธอกับสามีนั้นเป็นแค่เรื่องสมมุติไม่มีอะไรจริงเลย เป็นการแต่งงานที่ไม่ได้ยินดีทั้งสองฝ่าย เขาอคติกับเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอจนกระทั่งวันนี้ เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์นี้จะไปจบลงที่ตรงไหน คงไม่พ้นการหย่าร้างแน่นอน

เมื่อคิดถึงการหย่ากับสามีที่เป็นเสาหลักของครอบครัว พลอยไพลินก็เริ่มวางแผนชีวิตตัวเอง ในวันที่ไม่มีเขาแล้วเธอจะต้องยืนให้ได้

พลอยไพลินเริ่มออกหาสมัครงานโดยไม่ได้ปรึกษาสามี เพราะเขางานยุ่งมากเลยไม่ได้กลับบ้านมาหลายวัน พลอยไพลินเข้าสัมภาษณ์งานโดยไม่รู้ว่าบริษัทนี้เป็นบริษัทของเพื่อนสามี

หลังจากสัมภาษณ์งานเสร็จพลอยไพลินก็ไปห้างหรูเพื่อจะซื้อของสดกลับไปไว้ทำอาหารที่บ้านรอสามีเผื่อว่าเขาจะกลับมา ขณะที่เธอเดินผ่านร้านอาหารหรู สายตาของเธอก็มิงไปเห็นสามีกำลังนั่งทานข้าวกับแฟนสาวของเขา ทั้งสองคนดูมีความสุขและพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม

ภาพนั้นทำให้พลอยไพลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก แต่ก็ฝืนยืนดูอยู่ที่นั่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินจากไป

เวลา 20:00

แม้จะผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วแต่ภาพของอัศวินกับแฟนสาวก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวของพลอยไพลินจนนอนไม่หลับ หลายคืนแล้วที่เธอไม่ได้นอนเคียงข้างสามี ไม่ได้รับความอบอุ่นจากเขา เธอคิดถึงเขามากแต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องอะไร

แอดดดด~

พลอยไพลินลุกขึ้นจากเตียงนอนทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู พอเห็นว่าเป็นอัสวินก็ดีใจมากๆ

" ทำไมยังไม่นอน?"

" พลอยนอนไม่หลับค่ะ ที่วินทานอะไรมาหรือยังคะ?"

พลอยไพลินเอ่ยถามสามีด้วยความเป็นห่วงและดีใจจนเนื้อเต้นที่เห็นสามีกลับมาบ้าน แต่สามีกลับไม่ได้ตอบในสิ่งที่เธอถาม

"วันนี้ไปไหนมา?"

อัศวินเอ่ยถามเสียงแข็งเมื่อรู้จากเพื่อนสนิทว่าภรรยาของเขาไปสมัครงานมา เขารู้แล้วว่าเธอไปไหนแต่อยากถามจากปากของเธอ หากเธอสารภาพออกมาด้วยตนเองเขาพอจะให้อภัยได้ แต่ก็ยังโกรธอยู่ดีที่เธอไปทำอะไรโดยที่ไม่บอกเขาก่อน เธอไม่ให้เกียรติสามีเลยแม้แต่น้อย

" พลอยไปสมัครงานมาค่ะ"

พลอยไพลินตอบอย่างไม่ปิดบัง เธอตั้งใจจะบอกเขาอยู่แล้ว แต่เขาไม่อยู่ให้เธอบอกก็แค่นั้น ดูเหมือนว่าคำตอบของเธอ จะทำให้สามีไม่พอใจ

"ฉันเคยบอกไปแล้วใช่ไหม ถ้าอยากได้เงินก็มาเอากับฉัน ฉันไม่อนุญาตให้เธอทำงาน เดี๋ยวครอบครัวเธอจะหาว่าฉันไม่มีปัญญาเลี้ยงเมีย"

พลอยไพลินมองสามีอย่างไม่เข้าใจ เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่เธอออกไปหางานทำ ไม่เป็นภาระให้กับเขา เพราะทุกครั้งที่เธอกับครอบครัวขอเงินเขา เขาก็ไม่พอใจหาว่าเธอตั้งใจจะขูดขีดเขาบ้าง หน้าเงินบ้าง แล้วทำไมตอนนี้ถึงแสดงท่าทางไม่พอใจที่เธอจะไปทำงานหาเงิน

" จะทำอะไรก็ช่วยนึกถึงหน้าสามีบ้าง เธอเป็นถึงภรรยาของประธานบริษัทไปหาสมัครงานแบบนั้นได้ยังไง" พลอยไพลินถึงกับพูดไม่ออก เธอลืมในข้อนี้ไปเลย ลืมไปว่าสามีนั้นมีหน้ามีตาทางสังคม

" พลอยขอโทษนะคะ พลอยคิดน้อยไป"

" คราวหลังก็คิดให้มันมากๆด้วย"

พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไป

หลังจากที่อัศวินเดินไปพลอยไพลินก็รู้สึกหนักอึ้งในใจ เธอทำให้สามีไม่พอใจอีกแล้ว ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาไปเสียหมด จะมีก็แต่งอย่างเดียวที่เธอทำได้ดี คือเรื่องบนเตียงที่เขาดูจะพอใจที่สุดในตัวเธอ

คิดได้อย่างนั้นก็รีบตามสามีเข้าไปในห้องน้ำทันที เธอช่วยสามีอาบน้ำและปรนเปรอเขาอย่างถึงใจ ตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำจนกระทั่งมาถึงเตียงนอนก็ยังไม่หยุดเอาใจเขา เวลาล่วงเลยไปเกือบเที่ยงคืนกลัวเธอจะได้พักร่างกาย เธอทำจนสามีอารมณ์ดีขึ้น

เวลาต่อมา...ในห้องที่เงียบสงบพลอยไพลินนอนมองหน้าสามีที่หลับไปแล้วด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ตามร่างกายของเขายังคงสะอาดไร้ร่องรอยร่วมรักใดๆ ต่างจากร่างกายของเธอที่เขานั้นทิ้งรอยรักแรงช้ำไว้มากมาย เขามีสิทธิ์ที่จะแสดงความเป็นเจ้าของของเธออย่างเต็มที่ ส่วนเธอนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงความเป็นเจ้าของในตัวของสามีเลย เธอทำได้เพียงทำตามคำสั่งของสามีเพียงเท่านั้น ทำอะไรก็ได้ขอแค่ถูกใจของเขา

ร่างบางค่อยๆขยับร่างกายเข้าไปแนบชิดและสวมกอดสามีที่กำลังหลับใหล พยายามตักตวงความสุขจากช่วงเวลาที่หายากนี้ แม้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความไม่เข้าใจ แต่ในขณะนี้เธอรู้สึกว่าความรักของเธอที่มีต่อเขามันมากล้นจนให้อภัยได้ทุกอย่างที่เขาทำกับเธอ