“เอ่อ... เปล่าค่ะ สร้อยไม่ได้อยู่กับแฟน สร้อยอยู่แม่”
ทำไมเขาจะต้องรู้สึกโล่งอกโล่งใจแบบนี้ด้วยนะ อนลถามตัวเองอย่างประหลาดใจ
“งั้นผมก็เข้าไปในบ้านของคุณได้สินะครับ”
“ดะ... ได้ค่ะ...”
อนลระบายยิ้มให้กับหล่อน แต่หล่อนยิ้มไม่ออกเลย เพราะรู้สึกกระอักกระอ่วนเหลือเกิน
หล่อนกับอนลรู้จักกันมานานแล้วก็จริง แต่แค่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น และเขาก็ไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าหล่อนด้วย
“เอ่อ... ระวังลื่นนะคะ ไม้เวลาเปียกน้ำแล้วจะลื่นน่ะค่ะ”
หล่อนบอกเขาอย่างเป็นห่วง
“ผมว่าคุณต่างหากที่ต้องเดินให้ระมัดระวัง เพราะคุณซุ่มซ่ามมากกว่าผม”
“อ๊ะ...!”
อนลยังพูดไม่ทันขาดคำ สร้อยมาลาก็ลื่นถลาเสียหลักมาชนกันร่างของเขาเข้าอย่างจัง
“นั่นไง ผมว่าแล้ว”
“ขะ... ขอโทษค่ะคุณอนล”
เขาจับสองแขนของหล่อนเอาไว้ และรอจนกว่าหล่อนจะทรงตัวได้จึงปล่อย
“คุณเหมือนยายแก่ๆ ไม่มีผิดเลยนะ”
สร้อยมาลาไม่ได้โต้แย้งอะไร ก้มหน้ายอม
