อึดใจต่อมา ประตูลิฟต์ก็เปิดออก หล่อนรีบเอ่ยลาเขา และก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว
“แล้วคุณกลับบ้านยังไง”
สร้อยมาลาที่เดินนำมาสามก้าวแล้ว ตะโกนตอบโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง
“เอ่อ... สร้อยจะเรียกแท็กซี่กลับค่ะ”
เจ้าหล่อนตอบเสร็จแล้วก็รีบซอยเท้าวิ่งออกไปจากสำนักงานด้วยความรีบร้อน ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา
อนลมองตามร่างของสร้อยมาลาไปด้วยสายตาไม่สบายใจนัก
“เดี๋ยวก็ไปกระดุดล้ม แว่นหลุดอีกหรอก”
เขาบ่นพึมพำ และก็สลัดเรื่องของหล่อนออกไปจากหัว เดินไปที่รถยนต์ของตัวเอง ก่อนจะขับฝ่าสายฝนออกไป
“นั่น... สร้อยมาลานี่...”
อนลตัดสินใจจอดรถข้างทาง และก็ลดกระจกรถลง
“สร้อยมาลา ขึ้นรถสิ ผมจะไปส่ง”
ผู้หญิงที่ยืนกางร่มคันเล็กอยู่ท่ามกลางสายฝนเม็ดโตเดินเข้ามาใกล้รถ และกล่าวขอบคุณ แต่หล่อนปฏิเสธ
“ขอบคุณมากค่ะ แต่สร้อยกลับเองสะดวกกว่าค่ะ”
“คุณเปียกหมดแล้ว ขึ้นรถเถอะ”
หล่อนไม่อยากรบกวนเขา เพราะเจียมตัว รู
