“ไม่เอาหรอกค่ะ หนูอายคนเขา ตอนนี้..หนูไม่อยากเอาหน้าช้ำ ๆ แบบนี้ไม่เจอใครทั้งนั้น!”
เธอตอบแม่เสร็จ ก็รีบเดินหนีกลับเข้าห้องนอนไปทันที ด้วยท่าทีที่ไม่สบอารมณ์นัก
เปมิกาได้แต่มองตามลูกสาวไป และส่ายหน้าเบา ๆ อย่างเป็นกังวล จากนั้น เธอก็ออกจากบ้านของไอศูรย์ และขับรถกลับมาที่บริษัท
เปมิกากลับมาทำงานต่อ จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน และแทบจะไม่เหลือพนักงานอยู่ในออฟฟิศแล้ว
เธอจึงรีบไปหาไอศูรย์ที่ห้องทำงานของเขาอีกครั้ง เพื่อเคลียร์ปัญหาที่เพิ่งรับรู้มาจากปากของลูกสาว
“อ้าวคุณแม่! ยังไม่กลับอีกเหรอครับ ผมกำลังจะออกไปพอดี ไม่ทราบว่ามีอะไรรึเปล่าครับ?”
ไอศูรย์ส่งยิ้มหวานทักทายอย่างหล่อเหลา ราวกับจงใจหว่านเสน่ห์ให้เธออย่างเปิดเผย ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน เดินตรงมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
แต่อยู่ ๆ ฝ่ามือเรียวเล็กของเปมิกาก็ง้างขึ้นมาฟาดลงบนใบหน้าของเขาแบบเต็ม ๆ แรง เพียะ
ชายหนุ่มรู้สึกชาไปทั้งแก้
