ด้านภาริตาพอรู้ว่าราเชนประสบอุบัติเหตุก็เธอรีบโทรหาแม่ของเธอทันที เพราะเรื่องใหญ่ขนาดนี้เธอต้องรีบบอกแม่ของเธอให้บอกคุณลุง
“ทำไมแม่ไม่รับสายนะ มัวทำอะไรอยู่เนี่ย...ตอนมีเรื่องสำคัญล่ะติดต่อไม่ได้เลย...เฮ้อ...” ภาริตาพูดไปแล้วเธอก็กดวางสายแล้วเธอก็กดโทรซ้ำอีกครั้ง แต่แม่ของเธอก็ยังไม่รับสาย เธอจึงตัดสินใจโทรไปหาธำรงอย่างเลี่ยงไม่ได้
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...ตุ๊ด...คุณลุงก็ปิดเครื่องไปอีกคน...เอาไงดีเนี่ย” ภาริตาพูดบ่นไปขณะรีบขับรถไป
“ไปหาพี่ราเชนก่อนแล้วค่อยโทรหาแม่กับคุณลุงใหม่ก็แล้วกัน..” ภาริตาพูดไปแล้วเธอก็รีบเหยียบรถไปแบบเร็วๆเลย
ยี่สิบนาทีต่อมา...
ภาริตาก็ขับมาถึงที่ที่ตำรวจบอกเธอแต่เธอก็เห็นไฟไซเรนของกู้ภัยวิบๆอยู่ตรงหน้า แล้วก็มีรถจอดอยู่อีกสองคัน เธอก็ขับรถไปจอดที่ท้ายรถแล้วรีบลงจากรถไปหาราเชนทันที
“คุณตำรวจคะ...เอาตัวคนเจ็บออกมาได้หรือยังคะ...คุณ!
