"พราว พริบพราว...พราว"
เสียงร้องเรียกดังใกล้ๆหู ปลุกให้คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ดวงตาคู่สวยมองดูเพดานที่ไม่คุ้นตา แต่ใบหน้าที่ชะโงกหน้าเข้ามา สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล จนเหมือนเธอได้สตินั่นแหละ ดวงตาคู่นั้นค่อยๆขยายออกอย่างดีใจ
"แม่...พราวอยู่ที่ไหนค่ะ แค่ก แค่ก"
พริบพราวมองไปรอบๆอย่างมึนงง จากสภาพโดยรอบ เธอน่าจะอยู่ที่'โรงพยาบาล'
"หนูนอนหลับไม่ได้สติ ไข้ขึ้นสูง ดีนะที่พ่อกับแม่แวะไป จะเอาอินทผาลัมที่หนูชอบไปฝาก เลยได้ช่วยกันพาหนูมาที่โรงพยาบาล หมอบอกว่ามาช้ากว่านี้ หนูอาจจะช็อกได้"
คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน เธอจำได้แค่ว่าเธอป่วย แต่ไม่คิดว่า จะป่วยหนักถึงขั้นนอนโรงพยาบาลแบบนี้ พริบพราวมองดูข้อมือเรียวสวยที่บัดนี้มีสายน้ำเกลือเจาะตรงที่หลังมือด้านขวา
"ตานนท์ไปไหน ทำไมไม่อยู่ดูแลหนูป่วยขนาดนี้"
พริบพราวพยายามจะระลึก เขาบอกว่าเขาจะแวะซื้อยามาให้เธอนอนพักผ่อน
