ไม่สบายใจ 1
949 คำ
ฟรานซ์พาจัสมินออกมาทานอาหารที่โรงแรมของตัวเอง สั่งลูกน้องจัดการอาหารไว้รอ โดยเฉพาะอาหารโปรดของหญิงสาว เพื่อต้องการเอาใจคนที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้า
“นี่พี่ฟรานซ์เป็นคนจัดการเหรอคะ”
ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าฟรานซ์จะใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ จากที่รักอยู่แล้วจัสมินยิ่งรักผู้ชายคนนี้มากเข้าไปอีก
“เพื่อคนที่พี่รัก ต่อให้พี่ต้องทำมากกว่านี้พี่ก็ยอมครับ มะลิอยากถ่ายรูปกับอาหารไหม เดี๋ยวพี่ถ่ายให้” ใบหน้างามพยักรับด้วยรอยยิ้ม
ผู้หญิงกับการถ่ายรูปอาหารลงโซเชียลคือของคู่กันอยู่แล้ว ยิ่งแฟนเข้าใจและพร้อมทำหน้าที่เป็นตากล้องให้แบบนี้ ยิ่งดีเข้าไปใหญ่
“พี่ฟรานซ์ถ่ายคู่กับมะลิไหมคะ มะลิจะเอาไปลงไอจีค่ะ” เมื่อมีแฟนก็ย่อมอยากอวดแฟนเป็นธรรมดา
แต่ทุกครั้งที่เอ่ยขอ ฟรานซ์ก็มักจะปฏิเสธทุกครั้งไป และครั้งนี้ก็คงไม่ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมาเช่นกัน
“พี่ไม่ชอบเอาหน้าตัวเองไปลงตามโซเชียลครับ และพี่ก็คิดว่ามะลิคงเข้าใจ” จัสมินหน้าเจือนลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อถูกแฟนหนุ่มปฏิเสธเช่นนี้ แต่เพียงไม่นานหญิงสาวก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและกลับมายิ้มแย้มดังเดิม
“ค่ะ มะลิเข้าใจ เราทานกันเลยนะคะ มะลิจะได้กลับร้านสักที ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง"
“ครับ”
หลังจากนั้นทั้งสองก็เริ่มลงมือทานอาหาร แม้ปากจะบอกว่าเข้าใจ ทว่าภายในใจของจัสมินกลับมีความรู้สึกน้อยใจอยู่ในนั้น แต่หญิงสาวก็เลือกที่จะหาเหตุผลมาลบล้างความรู้สึกนั้นออกไป
ด้วยการคิดว่า คงมีจริงๆ นั่นแหละ คนที่ไม่อยากเปิดเผยความเป็นส่วนตัว แม้กระทั่งใบหน้าของตัวสู่สาธารณะ
แต่จัสมินคงลืมคิดไปหนึ่งข้อ ว่าฟรานซ์คือนักธุรกิจ เพราะฉะนั้นชายหนุ่มย่อมมีข้อมูลส่วนตัวส่วนหนึ่ง ที่เปิดเผยต่อสาธารณะอยู่แล้ว โดยเฉพาะใบหน้า
“มะลิโกรธพี่เหรอครับ” แม้หญิงสาวจะพูดคุยยิ้มแย้มเป็นปกติ ในระหว่างที่ทานอาหารด้วยกันจนเสร็จเรียบร้อยเหมือนปกติ
ทว่ามีหรือที่ฟรานซ์จะจับพิรุธไม่ได้ ว่าคนที่กำลังเดินข้างกันตอนนี้ กำลังเหม่อลอย เหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
“โกรธเรื่องอะไรคะ มะลิไม่ได้โกรธค่ะ” หันมายิ้มให้แฟนหนุ่มเล็กน้อย ไม่กล้าสบสายตาด้วยซ้ำ
ยิ่งทำให้ฟรานซ์มั่นใจ ว่าคนที่บอกว่าไม่โกรธ กำลังโกรธหรือไม่ก็งอนเขาอย่างแน่นอน
“ก็พี่เห็นมะลิดูเหม่อๆ ตั้งแต่ทานข้าวแล้วครับ”
“อ๋อ! มะลิแค่คิดเรื่องงานที่ร้านค่ะ ไม่มีอะไรหรอก ขอบคุณพี่ฟรานซ์นะคะที่พามาเลี้ยงข้าว และยังพามาเดินซื้อของอีก”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ มันเป็นเรื่องปกติ ไปครับ” โอบเอวบางพาหญิงสาวเลือกซื้อของต่อ
ทว่าก็เหมือนจะมีเรื่องให้จัสมินขุ่นเคืองหัวใจ เมื่อมีสาวสวยเดินเข้ามาทักทายฟรานซ์ และยังทำเหมือนเธอคืออากาศไร้ตัวตน
“สวัสดีค่ะคุณฟรานซ์” ฟรานซ์หันไปยิ้มให้สาวสวยที่เดินเข้ามาทักทาย มือที่เคยโอบเอวแฟนสาวคลายออก
จัสมินก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองหน้าชายคนรัก ที่กำลังยิ้มให้สาวสวยตรงหน้า
“สวัสดีครับคุณนาตาลี”
“ดีใจจังเลยค่ะ ที่ได้เจอคุณฟรานซ์ที่นี่ นาตาลีตั้งใจจะเข้าไปหาที่บริษัทอยู่พอดี”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
“ก็เรื่องโครงการที่เราคุยกันค้างไว้ไงคะ ลีว่ามันน่าสนใจดี ก็เลยอยากจะคุยรายละเอียดให้มากขึ้นค่ะ แต่วันนี้ดูเหมือนคุณฟรานซ์จะไม่ว่างแล้ว” ชำเลืองมองมายังจัสมินที่ยืนอยู่ข้างชายหนุ่ม ซึ่งฟรานซ์ก็พอจะเข้าใจ
“ผมขอเวลาสักครู่นะครับ” จับมือจัสมินเดินเลี่ยงจากตรงนั้นมาเสียเล็กน้อย
“มะลิครับ พี่คงไปส่งมะลิไม่ได้แล้ว พี่มีงานสำคัญต้องคุยกับคุณนาตาลี เพราะเขาคือลูกค้า ที่จะพาทัวร์มาลงที่โรงแรม มะลิโกรธพี่ไหมครับ แต่เดี๋ยวพี่ให้ไรอันไปส่งนะครับ”
จัสมินยอมรับว่ารู้สึกไม่ดี สีหน้าของเธอตอนนี้คงแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่โอเค เมื่อได้ยินสิ่งที่ฟรานซ์เอ่ยบอก
ทว่าเธอก็ไม่อยากแสดงความงี่เง่าไร้เหตุผลออกไป การที่ฟรานซ์ไม่สามารถไปส่งเธอได้ เพราะเขาต้องทำงาน ไม่ได้ไปจู๋จี๋กับผู้หญิงคนนั้นสองต่อสองเสียเมื่อไหร่ เมื่อคลี่คลายความหมองเศร้าให้ตัวเองได้ หญิงสาวก็ยิ้มให้แฟนหนุ่ม
“มะลิจะโกรธพี่ฟรานซ์ทำไมคะ ก็พี่ฟรานซ์ต้องทำงาน เดี๋ยวมะลิกลับเองค่ะ ตั้งใจทำงานนะคะ"
“น่ารักที่สุดเลยครับแฟนพี่ แล้วก็ขอบคุณนะครับที่เข้าใจว่าพี่ต้องทำงาน พี่สัญญาว่าทำงานเสร็จเมื่อไหร่ พี่จะรีบโทรหานะ”
“ค่ะ” จัสมินก็ยิ้มให้ มองเลยไปยังหญิงสาวคนนั้นอีกเล็กน้อย ก่อนจะผละตัวเดินออกมาจากตรงนั้น
แต่ก็ไม่วายหันกลับไปมองผู้หญิง ที่ฟรานซ์กำลังเดินเข้าไปหา มองคนทั้งสองที่เดินเคียงข้างกันไปอย่างสนิทสนม
ความขุ่นเคืองกระแทกเข้าที่ใจอีกครั้ง เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น เกาะแขนแฟนหนุ่มของเธอราวกับเป็นเจ้าของ
- ผู้เขียน
