โซ่รักคืนใจ

เชื่อทุกคนยกเว้นเขา...2

“แพรก็เหมือนกันนะ พี่ขอให้โชคดี มีความสุขทุกอย่างในชีวิต” เสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าของชายหนุ่มเอ่ยอวยพรคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตภรรยาเช่นกัน

“ค่ะ” แพรวาตอบออกมาอย่างไร้ความรู้สึก แม้ว่าในใจจะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม

และเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนสนิทแล้ว ทั้งข้าวฟ่างและวันเพ็ญก็ตัดสินใจส่งบัตรประชาชนให้เจ้าหน้าที่ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะทำเอกสารออกมาเรียบร้อย ส่งให้ทั้งธีร์และแพรวาเซ็น แล้วก็ตามด้วยพยานทั้งสองอย่างวันเพ็ญและข้าวฟ่าง เมื่อเอกสารเซ็นเรียบร้อย เจ้าหน้าที่ก็จัดการพิมพ์เอกสารใบสำคัญในการหย่า ก่อนที่จะส่งมันให้กับทั้งสองคน คนละฉบับ

ทั้งสองรับเอกสาร แล้วจึงไหว้เจ้าหน้าที่ แพรวาตัดสินใจลุกขึ้นก่อน และเพื่อนทั้งสองของเธอจึงลุกขึ้นตามแล้วทั้งสามคนก็เดินออกไปจากสำนักงานเขต ส่วนธีร์นั้นได้แต่มองตามอดีตภรรยาด้วยความเสียใจ ถ้าย้อนกลับไปได้ เขาจะไม่เป็นคนใจอ่อนแบบนั้น เห็นใจทุกคน ช่วยเหลือทุกคน ทั้งที่บางคนไม่น่าช่วยเหลือ แล้วยังมาแว้งกัด ทำให้ภรรยาของเขาเข้าใจผิด จนเกิดการหย่าร้างในวันนี้

นี่หรือคือสิ่งตอบแทนความมีน้ำใจที่เขาควรได้ มันช่างเป็นตลกร้ายจริงๆ ทั้งที่เขารักเธอมาก และไม่เคยคิดร้ายกับเธอ แต่เธอกลับไม่มีแม้แต่โอกาสให้เขา แต่จะโทษเธอฝ่ายเดียวไม่ได้หรอก ต้องโทษตัวเขาเองด้วย เขาไม่หนักแน่นพอ ความโลเลทำให้เขาเสียทุกอย่างไป

ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนเขาถึงจะทำใจได้ เพราะเขารู้อยู่เต็มอกว่าหมดทั้งหัวใจของเขาเป็นของแพรวาคนเดียว มันไม่มีวันแบ่งพื้นที่ให้ใครเข้ามาแทรกกลางใจเขาได้แน่นอน

ส่วนแพรวานั้นหลังจากออกจากสำนักงานเขตได้ เธอก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เพราะเธอพยายามกดมันไว้อย่างถึงที่สุดแล้ว เธอไม่ไหวแล้ว ใช่ว่าเธออยากจะหย่ากับเขาที่ไหนล่ะ แต่ที่เธอทำแบบนี้เพราะเธอไม่อยากจะเกลียดเขา เขายังเป็นคนรักคนแรก เป็นสามีของเธอ เป็นความทรงจำที่ดีในช่วงวัยรุ่นจวบจนเข้ามหาวิทยาลัย เธอคิดมาตลอดว่าต้องเป็นเขาที่จะเดินเคียงคู่กับเธอไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว เธอต้องอยู่ให้ได้ เธอต้องทำใจให้ได้ ในเมื่อเธอเป็นคนเลือกทางนี้เอง เธอก็ต้องยอมรับในทางที่ตนเองเลือก

“ร้องออกมาให้หมด แล้วก็กลับมาเข้มแข็งเป็นแพรคนเดิมของพวกเรา” ข้าวฟ่างกอดเพื่อนไว้ด้วยความสงสาร เธอไม่รู้ว่าเพื่อนเจออะไรมาบ้าง เธอได้ฟังแค่เพื่อนของเธอเล่า ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่ทั้งหมด แต่ในเมื่อเพื่อนของเธอตัดสินใจแล้ว คนที่เป็นเพื่อนอย่างเธอก็ต้องทำหน้าที่ยืนเคียงข้างเพื่อนเท่านั้น

“ขอบคุณมากนะ ขอบคุณทั้งสองคนจริงๆ” แพรวาเอ่ยออกมาด้วยเสียงเครือ เธอเจ็บ เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

“ไม่ต้องมาขอบคุณพวกเราหรอก หน้าที่ของเพื่อนก็คือต้องอยู่ข้างๆ เพื่อนเวลาที่เพื่อนทุกข์ใจไม่ใช่เหรอ” วันเพ็ญลูบหลังเพื่อนสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของข้าวฟ่างด้วยความสงสาร ทั้งที่ยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ แต่ทำไมเพื่อนของเธอเลือกที่จะกรีดหัวใจตัวเอง แล้วต้องเจ็บปวดแทบขาดใจแบบนี้ แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว เธอก็ได้แต่ภาวนาให้เพื่อนอของเธอลืมเรื่องที่ผ่านมาให้ได้ แล้วก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมีความสุข