@ ช่วงเย็น
"น้าน้ำชาครับ" เสียงเด็กชายวัยสามขวบเอ่ยเรียก ขณะออกมานั่งปิกนิกบนเสื่อขนาดใหญ่ ตรงสวนข้างหลังบ้าน มีดอกไม้นานาชนิดและต้นไม้สูงใหญ่ให้ความร่มเย็น
"ว่าไงครับ" หญิงสาวรีบตอบกลับ ขณะอุ้มเด็กทารกเพศหญิงพาดบ่าเล็ก ค่อยๆตบน้อยให้นอนหลับตา
ส่วนพิมและลาไคต่างเข้ากันไปในบ้าน ช่วยกันเตรียมมื้อสำคัญ เพราะมีบรรดาคนสนิทจะมาทานด้วย แต่ทว่าร่างสูงก็ยังเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น
"ทำไมน้าน้ำชาไม่เอากล่องดนตรีนั้นมาอีกล่ะครับ" มิลตันยังถามต่อ ใบหน้าจิ้มลิ้มแก้มป่อง แต่วางมาดเข้มเลียนแบบผู้เป็นพ่อ
"บังเอิญว่าน้ายังไม่ได้กลับไปเลย แต่มิลตันไม่ชอบสีชมพูไม่ใช่เหรอครับ" เธอตอบกลับโทนน้ำเสียงสดใส โดยไม่รู้ว่าตอนนี้มีฝ่ามือใหญ่ คอยโบกพัดไล่แมลงตัวเล็กๆที่บินตรอม อยู่บริเวณใบหน้าหลานสาวและแก้มเนียน
"น้องชอบเสียงดนตรีครับ"
"งั้นก็ไปเอาที่รถน้าพัฒน์นะครับ บอกลุงเบลเลย" แต่พิพัฒน์รีบแทรก พลางยกมือ
