ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนจากแชทไอจีดังขึ้นเบาๆ
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วหัวใจก็เต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
“พี่ซันเดย์”
ข้อความของเขาขึ้นเรียงอยู่ตรงหน้า
พี่ซันเดย์ : แต่งตัวเสร็จแล้วก็ลงมา อย่าให้ฉันต้องรอนาน
พี่ซันเดย์ : ฉันรอที่รถ
พะพิ้ง : หนูไปเองได้ค่ะ
พี่ซันเดย์ : จะดื้อทำไม
พะพิ้ง : พี่ไปก่อนเลยค่ะ หนูขับรถไปเองได้จริงๆค่ะ หนูขอไปเองเถอะนะคะหนูจะได้รีบกลับ หนูไม่อยากอยู่ดึกค่ะ
พี่ซันเดย์ : เดี๋ยวพ่อแม่เธอก็ว่าฉันไม่ดูแลลูกสาวของเขาให้ดี
พะพิ้ง : ไม่เป็นไรค่ะ หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ
ข้อความสุดท้ายถูกส่งออกไปแล้ว แล้วก็ไม่มีการตอบกลับอีก แชทเงียบสนิท เหมือนทุกอย่างจบลงแค่ตรงนั้น
ฉันจ้องหน้าจออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง ถอนหายใจแผ่วเบา
"เฮ้อออ..."
“ดูแลเหรอ…หึ!!”
ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรทุกคำพูดจากเขา ถึงได้ทำให้ฉันทั้งดีใจ ทั้งน้อยใจในเวลาเดียวกัน
ฉันห
