@ร้านอาหาร
“หิวหรอกินจนไม่พูดไม่จาเชียว”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างขี้เล่นจากฝั่งตรงข้าม
ฉันชะงักช้อนในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพี่ซันเดย์ ที่ตอนนี้กำลังจ้องฉันด้วยแววตาเรียบนิ่ง แต่กลับมีรอยยิ้มบางที่มุมปาก หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นโดยอัตโนมัติ จนต้องรีบหันกลับไปสนใจจานข้าวแทน
“ก็…หนูยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยนี่คะ”
"หึ!! แล้วกินเลอะเทอะยังกับเด็ก"
พี่ซันเดย์พูดพร้อมทั้งขำๆไปด้วย
"ไม่เห็นจะเหมือนเด็กซะหน่อย"
ฉันตอบพลางหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากแก้เก้อ
“มันใช่ตรงนั้นที่ไหนกันเล่า”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
ฉันชะงักมือ ก่อนจะค่อยๆเช็ดวนไปรอบๆปาก
“ไม่ใช่ เอามานี่”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เขาก็คว้ากระดาษทิชชู่ในมือฉันไปแบบไม่ให้ตั้งตัว แล้วเอนตัวเข้ามาใกล้จนฉันต้องกลั้นหายใจ
กลิ่นน้ำหอมเย็นๆที่คุ้นเคยแตะเข้าปลายจมูกทันที หอมจนฉันแทบลืมวิธีหายใจ
"ตรงนี้ต่างหาก"
พี่ซันเดย์ยกมือขึ้นเช็ดเ
