ฉันยกคางขึ้น สบตาเขาแบบไม่ยอมแพ้
“มันไม่สำคัญ”
ฉันพูดซ้ำเน้นๆให้เขาเจ็บ และฉันเองก็รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกเลยละ
แต่ความสะใจนั้นอยู่ได้แค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น เพราะทันใดนั้น พี่ซันเดย์ก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉันมาก ระยะลมหายใจแทบจะกลืนกันอยู่แล้ว
และฉันยังไม่ทันได้หลบ ริมฝีปากของเขาก็ทาบลงมาปิดคำพูดทั้งหมดของฉันไปในพริบตา
“อื้ม...!”
หัวใจฉันแทบระเบิด ฉันยกมือขึ้นมาผลักอกเขาสุดแรง แต่แรงที่มีมันน้อยนิด เพราะเขาบีบเอวฉันไว้แน่น ราวกับจะไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้อีก
จูบของเขาไม่อ่อนโยน มันเต็มไปด้วยความโกรธความรุนแรง และความต้องการจะเอาชนะฉัน ริมฝีปากเขาเร่าร้อนบดขยี้ลงมา เหมือนจะลงโทษฉันที่พูดจาทำร้ายเขาเมื่อครู่
“ปากดีนักใช่ไหม งั้นก็หยุดพูดซะ”
เขาพึดพำพร้อมทั้งจูบปากของฉันไปด้วย แล้วเขาก็สอดลิ้นสากของเขาเข้ามาในโพรงปากของฉัน เขาใช้ลิ้นของเขาคลุกครามไปทั่วปากของฉัน ฉันพยายามดินห
