เช้าวันถัดมา
อคิราห์ตื่นแต่เช้าตรู่แม้จะยังรู้สึกเหนื่อยล้าและคัดจมูกจากอาการไข้หวัด เขาอยากหลับนอนกับมัสยาต่ออีกสักสองชั่วโมงทว่ากลับหลับไม่ลง อาจเป็นเพราะเคยชินกับเวลานี้ที่ต้องตื่นขึ้นไปทำงานเฉกเช่นทุกวัน
ชายหนุ่มชงกาแฟและเดินกลับเข้ามาในห้องนอนจึงเห็นว่ามัสยายังคงหลับปุ๋ย เรียวปากอิ่มละเมอคลี่ยิ้มเล็กน้อยราวกับกำลังฝันหวาน ใบหน้านวลยามหลับใหลช่างน่าเสน่หา
"จะทำยังไงดีนะ" อคิราห์พึมพำพลางส่ายหน้าน้อยๆ เขาเผลอจินตนาการถึงอนาคตอันไกลแสนไกลที่มีหญิงสาวอยู่ในนั้นด้วย
"อนาคตงั้นเหรอ?" เสียงทุ้มพึมพำแผ่วเบา มือหนายกถ้วยกาแฟใบสวยขึ้นมาจรดริมฝีปากหยักและกระดกถ้วยขึ้นเล็กน้อยเพื่อลิ้มรสชาติกาแฟในอรุณวันใหม่ ลืมไปเสียสนิทว่ามันยังร้อนอยู่จึงสะดุ้งโหยงและยกถ้วยกาแฟออกจากปาก
"บ้าจริง" เขารีบวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะกระจกซึ่งติดกับโซฟาปลายเตียงนอน บังเอิญเห็นโทรศัพท์มือถือของตนเองวางอยู่ก็นึกถึงเรื่
