เช้าวันนี้อากาศร้อนไวกว่าทุกวัน หรือเพราะฉันเองที่ตื่นสายกันแน่ ซ้ำร่างกายยังปวดระบมไปทั่วทั้งตัว ราวกับเมื่อคืนนี้ลงสนามออกรบก็ไม่ปาน
“อื้ออ”
ทันทีที่เริ่มขยับตัวด้วยความอึดอัด เพราะถูกกอดรัดจากใครบางคน ฉันก็ได้ยินเสียงครางอื้ออึงในลำคอ เสียงที่คุ้นหูนี้ทำให้ฉันค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะพบว่าเขาคือพ่อหมอหิรัญนั่นเอง
แล้วทำไมเขาถึงมานอนกอดฉันได้ล่ะ?
คิ้วบางย่นเข้าหากันอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยกแขนหนัก ๆ ออกจากการกอดรัดแล้วเตรียมจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องเบิกตาโพลงเพราะภาพที่เห็นตรงหน้าคือร่างกายของฉันที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อน ซ้ำคนที่นอนอยู่ข้างกันยังมีสภาพไม่ต่างกันด้วย
“กรี๊ดดดดด!!”
ฉันทำอะไรไม่ถูกในจังหวะนี้ มันตกใจขั้นสุดจนต้องยกเท้าถีบคนที่นอนอยู่ด้านข้างเพื่อกระชากผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว
“อีชบา! มึงจะแหกปากทำไมแต่เช้าวะ”
คนถูกถีบกุลีกุจอขึ้นมานั่ง ก่อนจะเบิกตาโพลงรีบยกหม
