ได้ยินข่าวจากอาสิงห์ว่าพ่อป่วยหนัก ฉันเลยตั้งใจจะกลับบ้านไปดูอาการ แต่พ่อหมอเสนอให้กลับไปกินข้าวเย็นพร้อมกัน เขาก็จะไปด้วย นั่นเลยทำให้เราทั้งคู่มาอยู่ที่บ้านของฉันในช่วงเกือบ 6 โมงเย็น
“อีชบามาตั้ว” (นังชบามาน่ะ)
“เบาะ” (เหรอ)
คนที่นอนอยู่บนแคร่พยายามลุกขึ้นนั่ง โดยมีแม่ของฉันช่วยประคองอีกแรง
“เป็นยังไงบ้างพ่อ ได้ไปหาหมอหรือยัง”
ฉันถามไถ่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดี เพราะทุกครั้งที่เห็นพ่อ ก็จะเห็นว่าเขาโทรมลงไปทุกครั้ง
“เมื่อวานไปมาแล้ว”
มือที่สั่นเทาเอื้อมหยิบน้ำต้มที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาดื่ม ฉันจึงรีบเดินเข้าไปประคองแก้วไว้ไม่ให้หก
“หมอว่าจังได๋แนครับ” (หมอว่ายังไงบ้างเหรอครับ)
พ่อหมอหิรัญถามไถ่อาการบ้าง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งที่แคร่ด้วยกัน
“หมอกะให้ยามากินตามอาการนี่ล่ะ” (หมอก็ให้ยามากินตามอาการนี่แหละ)
“แล้วพี่บัวล่ะ”
ฉันชะเง้อคอมองหาก็ไม่เจอ ปกติเวลานี้เขาควรกลับบ้านได้แล้ว เพราะผักน
