เสียงรถยนต์ดังขึ้นขณะที่เธอกำลังเลือกหนังอยู่ในห้อง หญิงสาวรีบเดินออกมาดูก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะเห็นแค่ไฟท้ายของรถที่พึ่งขับออกไป เธอไม่รู้ว่าเขามีธุระด่วนอะไรหรือเปล่าที่ออกไปในเวลานี้ พอหยิบโทรศัพท์จะโทร. หาก็กลายเป็นว่าชายหนุ่มไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกไปด้วย เธอออกมายืนรอที่ห้องรับแขกอย่างกระวนกระวายไม่รู้ว่าจะติดต่อชายหนุ่มยังไงแต่ 15 นาทีหลังจากนั้นเธอก็ยิ้มกว้างอย่างโล่งใจเมื่อเห็นเขาขับรถกลับเข้ามา
“คุณรัญไปไหนมาคะ มีธุระด่วนอะไรหรือเปล่าฉันจะโทร. หาแต่คุณก็วางโทรศัพท์ไว้ในห้องนั่งเล่น” เธอรีบถามด้วยสีหน้าตกใจ
“อ๋อ ขอโทษทีครับผมลืมบอกพอดีว่าจะออกมาหาขนมไปนั่งทานระหว่างดูหนัง แต่เปิดดูแล้วไม่มีขนมอะไรซักอย่างเลยรีบขับรถออกไปซื้อโดยไม่ได้บอกคุณ” รัญภาคย์แอบที่ใจที่เห็นสีหน้าและท่าทางตกใจที่หญิงสาวแสดงออก
“โล่งใจไปทีค่ะ นึกว่ามีธุระด่วนหรือมีใครเป็นอะไรเสียอีก ซื้อมาเยอะเลยนะคะ นั่นสงสัย
