รัญภาคย์มองดูมารดากับหญิงสาวเพื่อนบ้านทำขนมกันด้วยความสุข นานแล้วที่เขาไม่เห็นมารดามีรอยยิ้มแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่บิดาของเขาเสียชีวิต เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะดังมาเป็นระยะ เขาแอบมองดูอยู่ห่างๆ เพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่ก็แปลกที่เขาเดินมาแอบดูอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
เมื่อเห็นว่าสองสาวต่างวัยคงจะไม่มีเวลาทำอาหารเย็นให้เขาแน่ๆ ชายหนุ่มจึงโทรไปสั่งอาหารที่ร้านประจำของครอบครัวที่มีบริการส่งถึงที่
กลิ่นของคุกกี้หอมไปทั้งบ้านทำให้คนที่นั่งทำงานเอยู่ต้องละมือแล้วเดินเข้ามาถึงในครัว
“หอมจังครับ”
“ชิมไหมรัญ”
ชายหนุ่มหยิบคุกกี้ไปกัดเพียงนิดก็รีบกัดคำต่อไปทันที
“อร่อยครับแม่ แม่ทำเองใช่ไหมครับ”
“เปล่าจ้ะ หนูพุดช่วย”
“คุณป้าเก่งค่ะ ครั้งแรกก็ทำออกมาดีคงเพราะป้าดาใจเย็น ค่อยใส่ส่วนผสมช้าๆ ตอนพุดทำครั้งแรกพุดใจร้อนใส่ส่วนผสมลงไปทีเดียวเลย จำได้ว่าตอนนั้นต้องทิ้งทั้งหมดเลย
