“คุณติดต่อหนูพุดได้หรือยังผกา” ปรีชาถามผกาเมื่อเห็นว่าลูกสาวนั้นขาดการติดต่อไปนาน
“ผกาพยายามแล้วค่ะ แต่ติดต่อไม่ได้เลย ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าหนูพุดหนีไปอยู่กับใคร”
“ผมเป็นห่วงลูก”
“อย่ากังวลไปเลยนะคะ ผกาโอนเงินเข้าบัญชีหนูพุดตามที่คุณบอกแล้ว คงไม่ได้ลำบากอะไรมากหรอกค่ะ เธอคงอยากออกไปใช้ชีวิตตามประสาคนหนุ่มสาวน่ะคะ เดี๋ยวเธอก็คงกลับมาเอง” ผการีบบอกเพราะกลัวปรีชาจะออกตามาพุดพิชชาจริงๆ เธอไม่ได้โอนเงินให้อย่างที่บอกกับปรีชา แต่ผการู้ดีว่าปรีชานั้นทำแต่งานคงไม่มีเวลามาจับผิดเธอเรื่องนี้อย่างแน่นนอน
ร้าน พุด-ชา เริ่มเป็นที่รู้จักและมีลูกค้าประจำมากขึ้น แม้ว่าจะหมดช่วงซื้อ 2 ฟรี 1 ไปแล้ว ก็ยังขายดีอยู่ พุดพิชชามองบัญชี ร่ายรับ – รายจ่ายแล้วก็ยิ้มออก เงินที่ได้เธอจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเช้าร้าน รวมถึงค่าไฟกับค่าน้ำที่บ้านของปราณติญาด้วยก็ยังพอเหลือเก็บ แม้ปราณติญาจะบอกว่าให้ช่วยกันออกค่าใช้จ่ายภ
