รัญภาคย์มองตามแล้วยิ้ม กับอาการของเธอหญิงสาวคนนี้ดูเหมือนจะเป็นสาวเก่งไม่กลัวใครแต่พอถูกเขาจับมือแค่นี้เธอถึงกับอายหน้าแดงเลยทีเดียว
“ไปไหนต่อไหม” รัญภาคย์ถามเมื่อจัดการชำระเงินเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ค่ะ กลับเลยก็ได้”
“ไปช่วยผมเลือกซื้อของใช้หน่อยได้ไหม”
“คะ?” เธอเลิกคิ้วสงสัย
“ผมอยากให้คุณไปช่วยผมเลือกซื้อของใช้หน่อยครับ ปกติแม่จะเป็นคนมาซื้อแต่ผมไม่อยากให้ท่านต้องมาเดินนานๆ” เขารู้ว่าหญิงสาวจะยอมไปกับเขาถ้าเขาเอาเรื่องมารดามาอ้าง แต่ก็ไม่ไม่ผิดอะไรเพราะมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาพูด
“ก็ได้ค่ะ”
“ขอบคุณครับผมขอเอาของไปเก็บที่รถก่อนนะครับคุณรอผมตรงนี้แหละ” รัญภาคย์รีบเข็นรถไปยังประตูทางออกที่รถของเขาจอดอยู่รอเพียงไม่นานเขาก็วิ่งกลับมา
ชุดที่เขาใส่ดูไม่เหมาะเลยที่จะวิ่งแต่พอมันอยู่บนตัวเขาทุกอย่างก็ดูจะเข้ากันได้ดีจนหญิงสาวแอบชื่นชมกับรูปร่างของเขา พุดพิชชาพึ่งสังเกตว่าชายหนุ่มมักจะแต
