เธอมาเตรียมของบางส่วนสำหรับทำขายพรุ่งนี้ เมื่อดูเวลาแล้วผ่านไป เกือบ 2 ชั่วโมงเธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อกลับไปยังบ้านหลังใหญ่อีกครั้ง เธอเป็นห่วงกลัวว่าชายหนุ่มจะไข้ขึ้นสูงอีก
เวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่พุดพิชชายังนั่งอยู่ข้างเตียงของรัญภาคย์เหมือนเดิม เมื่อตอนสี่ทุ่มเธอปลุกให้เขาขึ้นมาทานยาดูเหมือนว่าไข้จะเริ่มลงมาบ้างแล้วพุดพิชชาฟุบหลับที่ข้างเตียงนอนของเขาจนกระทั่งเช้าเสียงเหมือนมีคนขยับตัวทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นก็พบกับสีหน้าที่ดูสดชื่นขึ้นจากเมื่อวานของชายหนุ่มเจ้าของห้อง
“เป็นยังไงบ้างคะ”
“ดีขึ้นมากเลยครับเมื่อวานปวดหัวแทบระเบิดแต่ตอนนี้ไม่ค่อยปวดแล้ว อย่าบอกนะว่าคุณนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อคืน”
“เปล่าค่ะ ฉันกลับไปอาบน้ำที่บ้านรอบหนึ่งแล้วพอมาที่นี่อีกทีก็ปลุกให้คุณทานยาจากนั้นก็คุณก็หลับยาวถึงเช้า”
“ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่าตื่นมากินยาสงสัยจะละเมอแน่ๆ” เขาหัวเราะเบาๆ
“แต่เช้าน
