รัญภาคย์ออกตามหาพุดพิชชาตามที่อยู่ของเพื่อนซึ่งเขาได้มาจากปราญติญา แต่ไม่ว่าจะไปถามที่ไหนก็ไม่เคยมีใครเจอกับเธอเลยสักคน เขาใช้ชีวิตทุกวันอย่างคนไม่มีหัวใจ ตอนเช้าออกไปทำงานแล้วก็กลับมาทานอาหารเย็นกับมารดาที่บ้าน จากนั้นก็ขับรถกลับมานอนที่บ้านหลังเล็ก บ้านหลังที่เขากับเธอมีความทรงจำดีๆ ร่วมกัน เขารดน้ำต้นพุดพิชชาที่ตอนนี้เริ่มออกดอกสีขาวสวยงามนั่นยิ่งทำให้เขายิ่งคิดถึงเธอมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะทนอยู่แบบนี้ได้นานแค่ไหน
“รัญนี่มันก็เกือบ 3 เดือนแล้วนะทำไมยังหาหนูพุดไม่เจออีก”
“ผมก็พยายามตามหาเธอทุกที่ๆ คิดว่าเธอจะไปแล้วนะครับ”
“แล้วป่านแก้วว่ายังไงบ้าง”
“ก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน ขนาดงานแต่งงานป่านแก้วเธอยังไม่มาเลยครับ” วันแต่งงานของปราณติญาเขาแทบจะนั่งไม่ติดเพราะเอาแต่มองไปยังประตูห้องจัดเลี้ยงเพื่อหวังว่าจะเห็นคนที่เขาตามหาเข้ามาในงาน แต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะรอจนกระทั่งงานเลี้ยงเ
