“พุด สัปดาห์หน้าฉันจะต้องไปดูงานกับทางโรงเรียนแกคงต้องอยู่บ้านคนเดียว” ปราณติญาเป็นห่วงเพราะตั้งแต่ย้ายอยู่ที่นี่พุดพิชชาก็ยังไม่เคยต้องอยู่บ้านคนเดียวเลยสักครั้ง
“ได้สิ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันอยู่คนเดียวได้ สบายมาก”
“ฉันไม่ได้ห่วงว่าแกจะอยู่คนเดียวไม่ได้ ฉันห่วงว่าแกจำทำงานเยอะจนไม่ได้พักเสียมากกว่า” ปราณติญารู้ดีว่าเพื่อนมักจะทำงานจนลืมทานข้าวอยู่บ่อยครั้งจนเธอต้องคอยเตือนอยู่เสมอ
“ฉันสัญญาจะทานข้าวให้ตรงเวลาทุกมื้อดีไหม”
“ไม่ต้องขนาดนั้นเพราะฉันรู้ว่าแกทำไม่ได้หรอก แค่ทานให้มันครบก็พอ” เธอรู้นิสัยเพื่อนคนนี้ดี
“จ้ะ ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วง แล้วป่านไปกี่วัน แล้วจะไปจังหวัดไหน”
“ไป 3 วันเอง ไปดูงานที่โรงเรียนแถวๆ เพชรบุรี แล้วก็ไปทะเลต่อ แกไปด้วยกันไหมเพราะมีที่ว่างเหลือนะ ฉันบอกครูใหญ่ให้ได้”
“ไม่หรอก ช่วงนี้ร้านกำลังขายดีเลย แล้วอีกอย่างถ้าเราไปกันหมดใครจะดูแลบ้านล่ะ บ้านป้าดาก็ไม่มีคนอย
