ของเล่น ที่ไร้ค่า

บทนำ

ในเช้าของฤดูร้อนที่แสงแดดส่องลอดใบไม้ราวกับแสงที่ระยิบระยับจากท้องฟ้า ยายนวลจันทร์วัย 55 ปี เดินกลับจากตลาดพร้อมรถเข็นคันเก่าที่เอาไว้ใส่ขนมไทยไปขาย แต่ตอนนี้ขายหมดเกลี้ยงพร้อมที่จะกลับบ้านแล้ว มือหยาบกร้านที่เคยเป็นกำลังในการสร้างรายได้ให้กับตัวเอง แม้จะไร้ลูกหลานหรือญาติพี่น้อง แต่ยายนวลจันทร์ก็ยังคงมีแรงสู้ต่อไป…

แต่แล้วสายตาของยายนวลจันทร์ก็สะดุดเข้ากับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดว่าชีวิตนี้จะได้มาเห็น สองสามีภรรยากำลังอุ้มเด็กเล็กมาไว้ข้างทาง ยายใจเต้นแรงเมื่อเห็นความลุกลี้ลุกลนของทั้งสองคน

“พวกเธอกำลังทำอะไรกัน?” ยายถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย

เมื่อสองคนผัวเมียได้ยินเสียงยาย พวกเขาก็ใช้ผ้าคลุมหน้าเอาไว้ ก่อนจะหันไปมองยายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ แล้วรีบร้อนวางเด็กไว้ที่พื้นข้างทางแบบไม่คิดลังเลเลยสักนิด

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? เด็กคนนี้เป็นลูกของพวกเธอใช่ไหม?” ยายนวลจันทร์ถามย้ำอีกครั้ง พร้อมกับใช้น้ำเสียงที่เริ่มเข้มขึ้น

“เรา... เราไม่มีทางเลือก” ผู้หญิงตอบเสียงเบา แต่ไม่ยอมสบตายาย

“ไม่มีทางเลือก? แล้วทำไมถึงต้องทิ้งเด็กไว้แบบนี้!” ยายพูดด้วยความไม่พอใจ ทำไมถึงต้องเป็นพ่อแม่ใจร้ายที่ยอมทิ้งลูกตัวเองเอาไว้ได้ลงคอ

ชายหนุ่มดึงมือหญิงสาวขึ้นมาและพูดเสียงเบาเพื่อเรียกสติคนที่เป็นภรรยา

“ไปกันเถอะ! อย่าเสียเวลาเลย”

หญิงสาวหันไปมองลูกที่นอนอยู่พื้นข้างทางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทิ้งลูก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ

สองคนผัวเมียรีบขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าและขับหนีไปโดยไม่หันกลับมามองเลยสักนิด เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นและหายไปในระยะไกล ทิ้งไว้เพียงเด็กน้อยที่ร้องไห้เสียงดังอยู่ข้างถนน

ยายนวลจันทร์มองตามรถที่ขับออกไปด้วยความตกใจและผิดหวัง เสียงเด็กเล็กร้องไห้เรียกความสงสารในใจยายนวลจันทร์จนล้น ยายก้มตัวลงดูเด็กน้อยอย่างใกล้ชิด จึงเห็นใบหน้าที่บริสุทธิ์และตาแดงช้ำจากการร้องไห้ ยายตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงด้วยความรักและความเมตตาที่เต็มเปี่ยมในหัวใจ

“ไม่ต้องกลัวนะลูก ยายจะดูแลหนูเอง” ยายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ยายนวลจันทร์ค่อยๆ อุ้มเด็กน้อยขึ้นมาในอ้อมแขน น้ำหนักอันเบาของร่างเล็กๆ ในอ้อมอกทำให้หัวใจของยายเต้นแรงอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานานหลายปี เด็กน้อยมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ในสายตานั้นกลับมีบางอย่างที่ทำให้ยายนวลจันทร์รู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยน

ในขณะที่ยายนวลจันทร์ก้าวเดินกลับบ้านพร้อมกับเด็กในอ้อมแขน ยายรู้สึกถึงความผูกพันที่อธิบายไม่ได้ ราวกับว่ายายนวลจันทร์และเด็กคนนี้ถูกกำหนดให้มาพบกัน

“ตั้งแต่นี้ไป หนูจะไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว ยายจะดูแลหนูเอง” ยายนวลจันทร์พูดอย่างมั่นใจ ทั้งๆ ที่ในใจยายก็รู้ว่าการเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดและยายก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กเลยสักคนมาก่อน

แต่ความรู้สึกที่ถูกชะตานั้นชัดเจนเสียจนมันกลายเป็นพลังให้ยายนวลจันทร์ไม่หวาดกลัวสิ่งใดอีกต่อไปและจากวินาทีที่ยายรับเด็กคนนี้เข้าสู่อ้อมอก ยายก็ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เด็กน้อยเติบโตด้วยความรักและความอบอุ่นที่ยายนวลจันทร์มี

ยายนวลจันทร์พึมพำเบาๆ ขณะยกมือขึ้นลูบแก้มเด็กน้อยที่ยังมีคราบน้ำตา ยายอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แม้ว่าจะเป็นยิ้มที่ปนไปด้วยความเศร้าและสงสาร

“ยายจะตั้งชื่อให้หนูว่าอะไรดีนะ” ยายนวลจันทร์อุ้มเด็กน้อยกลับบ้านพร้อมกับคิดหาชื่อให้กับเด็กไปด้วย

“ยายขอตั้งชื่อให้หนูว่าเทียนหอมนะ”

ยายนวลจันทร์พูดพร้อมรอยยิ้ม ชีวิตที่เคยเงียบเหงาตอนนี้มี เทียนหอม ที่เข้ามาเป็นเหมือนแสงสว่างทำให้ชีวิตของยายสดใสและมีสีสันมากขึ้น

จากวันนั้นมายายนวลจันทร์ก็ดูแลเลี้ยงดูเทียนหอมด้วยความรัก ความอบอุ่นและความเสียสละ แม้ว่าชีวิตจะไม่สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็น แต่ทั้งสองก็กลายเป็นครอบครัวที่คอยเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายให้กันและกันอย่างมีความสุข

..

ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ