ของเล่น ที่ไร้ค่า

ตอนที่ 10 งานใหม่

เมื่อมาถึงบ้านเทียนหอมก็รีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะได้ไปหายายนวลจันทร์ที่โรงพยาบาล เพราะวันนี้เธอต้องไปทำงานที่ผับต่ออีก หากเธอทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ เธอเชื่อว่าผลลัพธ์ที่ได้มาจะต้องดีมากแน่นอน

ร่างบางนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยและจับมือยายนวลจันทร์เบาๆ ถึงแม้ว่าเทียนหอมจะรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ แต่เธอก็ยังคงยิ้มเพื่อเป็นกำลังใจและเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีมากขึ้น

“ยายคะ หนูจะทำงานให้หนักขึ้นอีกนิด เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันนะคะ” เธอกระซิบเบาๆ พร้อมลูบหลังมือยายที่อบอุ่นไปด้วยความรักเมื่อเห็นว่ายายนอนหลับอยู่

“ทำงานเสร็จหนูจะรีบกลับมาหายายนะ”

เทียนหอมพูดเสียงเบาวันนี้เธอไม่มีเวลาที่จะอยู่กับยายนานๆ จนถึงเวลาที่ยายตื่นได้ เพราะเธอต้องรีบไปทำงานต่อ

ร่างบางมองยายที่นอนหลับอยู่ด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความสงสาร ก่อนที่เธอจะเดินออกไป

เมื่อไปถึงผับตามเวลาที่นัดหมาย เทียนหอมก็มองไปเห็นพี่รหัสที่กำลังยืนรอเธออยู่พร้อมกับรอยยิ้มที่ช่วยให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

“มาแล้วเหรอเทียนหอม?” พี่รหัสพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ค่ะ”

เทียนหอมพยักหน้าตอบด้วยความตื่นเต้น เธอไม่เคยมาสถานที่แบบนี้เลยสักครั้ง เพราะตั้งแต่เด็กจนโตเธอก็มอบชีวิตให้กับการเรียนและการทำงาน ไม่มีเวลามาเที่ยวสถานที่แบบนี้เลย

“ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่พาไปคุยกับหัวหน้าแล้วจะบอกว่าต้องทำอะไรบ้าง” เมลให้กำลังใจเผื่อจะทำให้เทียนหอมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

พี่รหัสพาเทียนหอมเข้าไปภายในผับก่อนจะเดินตรงไปยังห้องเก็บของซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของพนักงานที่เสิร์ฟเครื่องดื่ม

“สวัสดีค่ะพี่ภูมิ” เมลทักทายผู้ชายที่อยู่ในห้องด้วยท่าทางสนิทกัน

“อ้าวเมล! ไม่เจอกันนานเลยนะ” ชายหนุ่มทักทายกลับ

“เมลก็มาทุกวันแหละ แค่ไม่ได้เข้ามาทักทายพี่ภูมิเฉยๆ วันนี้เมลมีเรื่องอยากจะรบกวนนิดหน่อยค่ะ” เมลตอบก่อนจะพูดถึงธุระที่เธอมาในวันนี้

“เรื่องอะไรเหรอ?” ภูมิหัวหน้าพนักงานเสิร์ฟถามกลับด้วยความสงสัย

“เมลอยากฝากงานเด็กเสิร์ฟให้น้องค่ะ” เมลพูดอย่างตรงไปตรงมา เพราะเทียนหอมไม่ใช่คนแรกที่เธอมาฝากงานให้

“หน้าตาสวยๆ แบบนี้ทำไมเมลไม่ให้น้องไปทำงานด้วยละ” ภูมิมองสำรวจรุ่นน้องอีกคนก่อนจะถามขึ้นมา

“เมลชวนแล้ว แต่น้องอยากเป็นเด็กเสิร์ฟค่ะ” เมลตอบกลับแบบไม่ต้องคิด เพราะทุกอย่างที่เธอพูดเป็นความจริงทั้งหมด

“ได้สิ! พร้อมเริ่มงานวันนี้เลยไหม?” ภูมิไม่มีปัญหาอะไรจึงตอบตกลงรับรุ่นน้องอีกคนเข้าทำงาน

“พร้อมค่ะ” เทียนหอมพยักหน้าตอบ

“ดี! งานที่ทำไม่ยากหรอก แค่เสิร์ฟกับดูแลลูกค้าให้ดี ถ้าสงสัยหรือมีคำถามอะไรมาถามพี่ได้เลย” ภูมิบอกด้วยท่าทางเป็นกันเอง

“ค่ะ”

“นี่คือชุดทำงานของน้อง เอาไปเปลี่ยนแล้วเริ่มงานได้เลย”

หลังจากนั้นภูมิก็อธิบายเกี่ยวกับพื้นที่ที่เทียนหอมจะต้องดูแล รวมถึงกฎระเบียบที่ต้องทำเพิ่มเติมอีกด้วย

“ขอบคุณค่ะ”

เทียนหอมรับชุดมาด้วยท่าทางลังเลเล็กน้อย เธอไม่เคยใส่ชุดแบบนี้มาก่อนและมันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ แต่เธอก็พยายามสลัดความไม่มั่นใจออกไป

“นี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น ถ้าหากเราตั้งใจทำเราจะพายายไปสู่อนาคตที่ดีกว่านี้ได้อย่างแน่นอน” เทียนหอมพยายามบอกตัวเองอย่างมีเหตุผล เธอต้องสู้และทำทุกอย่างเพื่อยายและเพื่อตัวเองให้ได้

เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จและพร้อมที่จะเริ่มงาน เทียนหอมก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ยากเกินไปอย่างที่เธอคิด ลูกค้าบางคนก็สุภาพและให้ทิปดี แต่ก็มีบ้างที่ทำให้เธอต้องฝืนยิ้ม เธอรับรู้ถึงความแตกต่างของโลกใบใหม่ในยามค่ำคืน แต่เธอก็พยายามปรับตัวให้เข้ากับงานใหม่ให้เร็วที่สุด เพราะเธอจะต้องทำงานนี้ไปอีกนาน

ในใจของเทียนหอมเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น เธอสัญญากับตัวเองว่าจะตั้งใจทำงานนี้ให้ดีที่สุด เพื่อหาเงินมาช่วยยายนวลจันทร์และสร้างชีวิตใหม่ที่เธอฝันเอาไว้ให้ได้

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน

มาร่วมเป็นกำลังใจให้เทียนหอมไปด้วยนะคะ