เสียงออดดังระรัวจากหน้าห้องพักส่วนตัวดังบอกอารมณ์คนกดได้เป็นอย่างดีว่าต้องการพบคนในห้องมากแค่ไหน หากคนในห้องนั้นไม่เร่งรีบ กลับลุกออกจากโซฟาแล้วบิดร่างกายอย่างเมื่อยขบมองไปที่แหล่งกำเนิดเสียงก่อนจะเดินลุกไปที่ประตูช้าๆ เขาก้มลงมองที่กระจกตาแมวเห็นคนที่อยู่นอกห้อง มุมปากก็หยักยิ้มขึ้น ดวงตาคมวาววับ เมื่อเห็นรินรดา เลิศยศมร โคลด์ ยืนกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง...
“มาได้เสียที รอมาตั้งนาน” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ อย่างอารมณ์ดีก่อนจะตีหน้าเฉยเมื่อเปิดประตูให้หญิงสาว
“คุณใหญ่!”
รินรดาเรียกเขาเสียงแข็ง ดวงตากลมโตจดจ้องเขาราวกับว่าจะจับผิด... แล้วหญิงสาวก็มองต่ำลงมากว่าหน้าเขาและก็สะดุดหน้าแดงขึ้นมาเมื่อเห็นเขาสวมเสื้อคลุมที่แทบจะคลุมอะไรไม่หมดจนเปิดเปลือยหน้าอกเอาไว้ หล่อนย่นจมูกใส่เขาที่ไม่ยอมแต่งตัวมิดชิดทั้งที่แอร์ในห้องก็เปิดเสียเย็น
อรรถากรผายมือเชิญหล่อนให้เข้ามาในห้อง ก่อนจะลงประตูกลอนถึงสอง
