เช้าวันต่อมาหลังจากแวะไปส่งจิด้าที่โรงเรียนแล้วอรรถากรก็ขับรถออกมากับรินรดาเงียบๆ สองคน เขาดึงมือหล่อนมาจับไว้อีกมือหนึ่งก็ขับรถ อาการมือเย็นเฉียบและเงียบงันของหล่อนนั้นบ่งบอกถึงความไม่มั่นใจของหล่อนได้ดี เขารู้ว่ารินรดาเองก็เจ็บปวดที่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่ลูกของพงศกรและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบิดาของตัวเองคือใคร แม้จะว่าไม่ใช่ความผิดของรินรดาแม้แต่น้อยนิด แต่ความจริงที่เกิดขึ้นนั้นมันก็ยากเกินกว่าที่คนตัวเล็กๆ อย่างหล่อนจะรับไหว
“ไม่ต้องเครียดหรอก ผมโทรบอกคุณพงศกรแล้วว่าผมกับคุณจะเข้าไปคุยด้วย... เขาดีใจและก็อยากเจอคุณมาก รอให้คุณติดต่อหาอยู่” ชายหนุ่มบอก
รินรดาเงยหน้ามามองเขาอย่างขอบคุณ จากวันที่หล่อนรู้เรื่องนั้นมาหล่อนก็ไม่ได้หนีหายไปไหน แต่หล่อนขอเวลากับบิดาและน้องสาวว่าอย่าเพิ่งติดต่อมา หล่อนขออยู่คนเดียวเพื่อทำใจ แล้วพร้อมเมื่อไหร่จะติดต่อกลับไป ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้หล่อนก็ยังทำใจอะไรไม่ได้
