การพารินรดามาที่ห้องพักของตนเองนั้นไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นสำหรับหม่อมราชวงศ์อรรถากรนัก เพราะตอนที่ถึงโรงแรมนั้นอาการเมาหนักของหล่อนก็ค่อนข้างดีขึ้นให้พอได้ประคองกันเดินจากรถมาไม่ต้องถึงกับอุ้มร่างอ่อนปวกเปียกของเจ้าตัวกลับห้องให้ลูกน้องได้เข้าใจว่าเขาไปฉุดกระชากลากถูผู้หญิงไม่เต็มใจที่ไหนมา
แต่มันก็ยังไม่ปรกติที่หล่อนนั้นเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ราวกับรู้อยู่คนเดียวว่าพรุ่งนี้โลกจะแตกแล้วคนจะตายหมดโลก เขาถามหล่อนก็ไม่ตอบอะไร หรือไม่มีสติพอที่จะตอบเขาก็ไม่อาจทราบได้เพราะแผนการที่จะนั่งคุยกันสองต่อสองล้มเหลวไม่เป็นท่าและยังต้องลากหล่อนมาในสภาพที่คุยกันไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย...
“นอนก่อนนะ...” เขาพาหล่อนมาทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียงนอนหนานุ่มขนาดคิงไซส์ของตัวเอง... ส่วนตัวเขานั้นเล็งไปที่โซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างกันนักไว้ว่าคงไม่แคล้วต้องนอนที่นั่น...
ถ้าถามใจจริงๆ เขาก็อยากนอนกับหล่อนที่เตียงตรงนี้.
