รินรดาออกไปอย่างไม่พูดพล่ามทำเพลง ทิ้งให้อรรถากรอยู่กับจิด้าตามลำพัง... ชายหนุ่มคิดว่าหล่อนต้องการไปซื้อของจริงๆ จึงเก็บคอมพิวเตอร์ให้หล่อนเรียบร้อยและนั่งรอหล่อน จะไปเลยก็ไม่อยากไปเพราะเกรงว่าเด็กตื่นมาแล้วจะไม่มีใครดู
แล้วหวยก็มาออกที่เขา ทั้งที่เขาขอร้องกับพระเจ้าอยู่ในใจก่อนหน้านี้แล้วว่าอย่าให้เด็กนี่ตื่นตอนที่อยู่กับเขาสองคน เพราะเขาไม่อยากพูดกับเด็ก!
“แม่ขา แม่” เสียงพูดเบาๆ ออกจากเรียวปากเล็ก เหมือนเสียงละเมอ ทำให้ชายหนุ่มชะโงกหน้าไปดูหน้าเด็กหญิง... จิด้าลืมตาขึ้นมา มองโฟกัสมาที่หน้าเขา แล้วหน้าเรียบๆ ยู่ๆ ของคนตื่นนอนก็เปลี่ยนเป็นตกใจได้อย่างมหัศจรรย์
ไอ้ท่าอย่างนี้ อรรถากรรู้ได้ คงไม่พ้นตกใจที่เจอเขา... คงเป็นเพราะไม่รู้จักนั่นเอง
“แม่ของเธอออกไปข้างนอก เดี๋ยวเข้ามา” หม่อมราชวงศ์หนุ่มรีบบอกดักไว้เพราะเกรงว่าเด็กหญิงคนนี้จะร้องไห้ที่หาใครไม่เจอ
“ลูกนัท โอเค ปิงปอง และก็นาเด
