รินรดาโซซัดโซเซออกมาจากตัวบ้านมาที่รถ... หญิงสาวเสียใจแต่ก็ประคับประคองจิตใจให้เข้มแข็งและยอมรับความจริงด้วยความไม่โกรธไม่เกลียด ทุกอย่างที่ออกมาเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ความผิดของใคร... แต่มันเป็นกรรม เป็นชะตาลิขิตที่เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับและเข้มแข็งกับมัน เข้มแข็งอย่างที่หล่อนเคยเป็นมาตลอด...
“คุณหนูดี” นางนิ่มที่ยืนถือกระเป๋าอยู่ข้างๆ รถของหล่อนโผเข้ามากอดหญิงสาวไว้ รินรดากอดนางและร้องไห้อย่างเสียขวัญ
“แม่นิ่ม... หนูดีเจ็บ เจ็บตรงที่หัวใจเหลือเกิน...” หญิงสาวร้องไห้กับอกแม่นม แม้จะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ แต่หล่อนก็ทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...
“คุณหนูดี แม่นิ่มรู้ทุกอย่างแล้ว... โถแม่คุณ ทำไมช่างอาภัพอะไรอย่างนี้” นางนิ่มร้องไห้กับหญิงสาวด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กันเพราะรักหญิงสาวมาก “ร้องไห้ให้พอค่ะคุณหนูดี แล้วก็เข้มแข็งเข้าไว้ คุณหนูดีของแม่นิ่มเป็นคนดี... แม้นไม่ใช่คนมีชาติมีตระกูล
